Wojna o sukcesję hiszpańską: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m popr |
m →Przyczyny, geneza: lit |
||
Linia 8:
Jednak testament Karola II wskazał na jedynego następcę całej monarchii hiszpańskiej Filipa z Anjou. Od tamtej chwili Ludwik XIV zezwolił na wyjazd wnuka do [[Madryt]]u, wyparł garnizony holenderskie z twierdz [[Belgia|Belgii]] zastępując je swoimi, zerwał pertraktacje w sprawie Hiszpanii, przygotowywał się do wojny i zezwolił na wydawanie w prasie tytułów takich jak "Cieszmy się – Pirenejów już nie ma". Wtedy to Anglia i Holandia rządzone przez [[Wilhelm III Orański|Wilhelma III Orańskiego]] oraz [[Austria]], cesarstwo i [[Brandenburgia]] (od [[18 stycznia]] [[1701]] – Prusy) zawiązały przymierze w celu wykluczenia Francji z udziału w tym spadku.
Pierwsze starcia armii cesarskich z francuską doprowadziły do wyparcia tej drugiej z [[Mediolan]]u. Państwa morskie (Anglia i Holandia) wraz z Austrią podpisały w Hadze akt o celach wojny ([[1701]]). Zaognieniem ostatecznym, które spowodowało wybuch było uznanie w [[Paryż]]u [[Jakub II (król Anglii i Szkocji)|Jakuba II Stuarta]] prawowitym królem w Londynie, przy czym Wilhelm III był uznawany jako król faktyczny. To doprowadziło do zerwania stosunków dyplomatycznych [[Paryż]] – [[Londyn]]. Jednocześnie nowe wybory w Anglii doprowadziły do zwycięstwa prowojennej partii wigów. Mimo śmierci Wilhelma III w [[1702]] w wyniku upadku z konia, Anglia pod rządami [[Anna (królowa Wielkiej Brytanii)|Anny]], Holandia i Austria [[5 maja]] [[1702]] zagrożone potęgą domu [[Burbonowie|Burbonów]] wypowiedziały oficjalnie wojnę Hiszpanii i Francji.
==Przebieg wojny==
| |||