|
Dla Hermanna von Salza było to jednak za mało. Jego ambicją było stworzenie niezależnego państwa zakonnego. Zdawał sobie sprawę, że zdobycze na terenie Palestyny są nietrwałe i starał się znaleźć zakonowi nowe lokum. Najpierw był to południowo-wschodni [[Siedmiogród]], gdzie król węgierski [[Andrzej II węgierski|Andrzej II]] zaprosił zakon dla obrony swoich wschodnich rubieży przed koczowniczymi plemionami [[Połowcy|Kumanów]]. W 1212 roku król nadał im ziemię Borsa. Krzyżacy budowali tam zamki oraz sprowadzali niemieckich osadników. Jeden z nich nazwali Marienburg (dziś Feldioara w [[Rumunia|Rumunii]]). W [[1224]] r. Krzyżacy podjęli próbę uwolnienia się spod zależności lennej od króla Węgier i przekazania dzierżawionych dóbr – jako lenno – papiestwu. W [[1225]] r. zostali za to wygnani przez króla, którego poparł episkopat węgierski<ref>Roman Czaja, ''Krzyżacy nad morzem Śródziemnym'', [w:] „[[Polityka (tygodnik)|Polityka]]”, wydanie specjalne 4/2010, [[Pomocnik historyczny]]: ''1410 Grunwald'', s. 50.</ref>.
===Odwrót z [[Ziemia Święta|Ziemi Świętej]]===
Po [[Zdobycie Akki przez mameluków|utracie Akki]] Zakon wycofał się z [[Ziemia Święta|Ziemi Świętej]]
Wielkim mistrzem Zakonu był w tych krytycznych latach [[Burkhard von Schwanden]], wydaje się, że· poświęci I się całkowicie sprawie Ziemi Świętej i przyprowadził ostatnie posiłki Zakonu, 40 braci i 400 krzyżowców. W trzy dni po przybyciu nagle złożył urząd. Tradycja krzyżacka zachowuje milczenie na ten temat. Kronikarz z początku XIV w., [[Piotr z Dusburga]], pisze, że nie wie, ,,jakim duchem wiedziony" ( .. quo spiritu ductus"), wielki mistrz powziął tę decyzję. Jest to raczej dezaprobata: skoro nie zna się .. ducha", wątpi się, czy to dobry duch.
Rola Krzyżaków w ostatniej obronie miasta nie jest zupełnie wyświetlona.
[[Templariusze]] i [[joannici]] walczyli do końca, a obaj wielcy mistrzowie rywalizujących zakonów padli obok siebie na wyłomie w murach. Krzyżacy bronili Turris Maledicta (Przeklętej Wieży) i bramy Św. Mikołaja, gdzie zastępca wielkiego mistrza (godność nie była obsadzona) [[Henryk von Bolanden]] poległ z licznymi braćmi. Ale [[Konrad von Feuchtwangen]], mistrz krajowy niemiecki, nakazał odwrót resztkom swych oddziałów· i schronił się na statki [[Wenecja|weneckie]]. Kronikarz austriacki piszący około 1310 r. przypisuje mu znamienne słowa: "Pomścimy się na niewiernych w Prusach i Inflantach". Było to zrozumiałe w świetle pojęć średniowiecznych, które wyobrażały sobie królestwo Boże jako zamek oblężony przez niewiernych. ·Ale Konrad, który był przedtem kolejno mistrzem krajowym w Inflantach i Prusach, zanim nie objął tej samej godności w Niemczech, musiał dobrze znać różnicę między biednymi poganami nad [[Bałtyk]]iem a potęgą muzułmańskiego [[Egipt]]u.
===Posiadłości===
|
