Żołnierz: Różnice pomiędzy wersjami

 

W starożytnej Grecji żołnierzami byli wszyscy wolni obywatele, przy czym – w zależności od tego jaki ustrój panował w danym mieście-państwie – różne były powinności przedstawicieli poszczególnych warstw społecznych. Podobnie w starożytnym Rzymie, gdzie obowiązek wojskowy spoczywał na wszystkich wolnych obywatelach Republiki, a zwolnienie z tego obowiązku zapewniało jedynie (poza ułomnością fizyczną) wstąpienie do stanu kapłańskiego lub bycie biednym (żołnierz sam kupował sobie ekwipunek). Warstwy ludności podległej (nie-Rzymianie zwani Italikami) stanowiły materiał do budowy formacji pomocniczych armii lub wioślarzy we flocie.

We [[Wczesne średniowiecze|wczesnośredniowiecznej]] Europie, gdzie cała własność ziemska należała do władcy ([[Suzeren|suwerena]]), który rozdzielał ją między swych [[wasal]]i – [[rycerstwo|rycerzy]], po raz pierwszy zarysowała się wyraźna linia podziału w wojsku na konne rycerstwo oraz pieszych [[Łuk (broń)|łuczników]], [[kusza|kuszników]], [[Pawęż (tarcza)|pawężników]] – żołnierzy wywodzących się z warstwy wolnych lub [[pańszczyzna|pańszczyźnianych chłopów]]. Niezależne od władcy siły zbrojne powstawały w celu obrony miast, a ich skład i finansowanie spoczywały na barkach [[Cech rzemiosła|cechów]] rzemieślniczych i [[gildia (historia)|gildii]] kupieckich.