Karabin maszynowy Browning wz. 28: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
→Historia: poprawa linków |
||
Linia 43:
W listopadzie 1918 Polska po ponad 120 latach zaborów odzyskała niepodległość. Na wyposażeniu nowo tworzącego się [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]] znalazło się wiele typów [[ręczny karabin maszynowy|ręcznych]] i [[Lekki karabin maszynowy|lekkich karabinów maszynowych]]. Były to karabiny odziedziczone po zaborcach, pochodzące z zakupów zagranicznych oraz otrzymane w ramach pomocy wojskowej. Taka różnorodność uzbrojenia powodowała problemy logistyczne, ponadto duża część tej broni nie była w dobrym stanie technicznym{{odn|Erenfeicht|2013|s=12}}.
Podstawowym modelem ręcznego karabinu maszynowego Wojska Polskiego w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości był [[Karabin maszynowy Chauchat|
W tym okresie amunicją 7,9 mm Mauser nie strzelał żaden typ erkaemu. Wynikało to z pierwszowojennej niemieckiej doktryny walki piechoty, gdzie rolę wspierającą atak piechoty miał spełniać [[lekki karabin maszynowy]] ([[Karabin maszynowy MG 08/15|MG 08/15]] lub [[Karabin maszynowy Bergmann M1915|LMG M15]]). Jednak były to tylko nieco odchudzone [[ciężki karabin maszynowy|ciężkie karabiny maszynowe]] i wykorzystywanie ich jako broni towarzyszącej podczas szturmów było bardzo problematyczne. Co prawda pod koniec I wojny światowej w Zakładach [[Rheinmetall]] powstał projekt niemieckiego erkaemu, jednak nie wszedł on do produkcji przed zakończeniem wojny{{odn|Erenfeicht|2013|s=13}}.
|