Leconte de Lisle: Różnice pomiędzy wersjami

Poeta był synem chirurga wojskowego armii [[Napoleon Bonaparte|Napoleona Bonaparte]] i plantatora [[trzcina cukrowa|trzciny cukrowej]], Charlesa Marie Leconte de Lisle’a, który urodził się w [[1794]] w [[Dinan]] (Côtes-du-Nord), jego rodzina pochodziła zaś z [[Pontorson]] – miejscowości leżącej na pograniczu [[Normandia|Normandii]] i [[Bretania|Bretanii]]. Na Ile de Bourbon Leconte de Lisle-ojciec osiedlił się w [[1816]], gdzie wkrótce poślubił młodszą o sześć lat bogatą [[Kreole|Kreolkę]], Anne Suzanne Marguerite Élysée de Riscourt de Lanux (1800-1872), pochodzącą ze starego, szlachetnie urodzonego rodu w prostej linii spokrewnionego z pierwszym [[bard]]em Réunion – [[Évariste de Parny]]m. Historia osiedlenia się rodziny de Lanux na wyspie sięga lat dwudziestych [[XVIII wiek]]u. Pradziadkiem Anne Suzanne był bowiem niejaki Jean François de Lanux, który opuścił rodzinną [[Langwedocja|Langwedocję]] w [[1720]] i od tego czasu osiadł na Ile de Bourbon jako [[markiz]] François de Lanux.

 

 

== Życie ==

Jeden z pomników parnasisty, przedstawiający go w towarzystwie uskrzydlonej [[Bóg|bogini]], stoi dzisiaj na [[Ogród Luksemburski|Jardin du Luxembourg]]. Drugi pomnik znajduje się w [[Saint-Denis (Reunion)|Saint-Denis]], na [[Reunion|Réunion]]. W [[Louveciennes]] znajduje się z kolei tabliczka pamiątkowa Leconte de Lisle’a.

 

 

== Twórczość ==

:::: Ujrzał się i rozpoznał, i ukochał siebie<ref name="elixene 87">{{cytuj książkę | autor= Leconte de Lisle | rozdział=Śmierć Valmiki | tytuł= Poezje | rok=1980 | wydawca=PIW | miejsce=Warszawa | isbn= 83-06-00430-2 | strony=87}}</ref>.</poem>

 

 

=== Działalność przekładowa ===

Pierwszym przekładem Leconte de Lisle’a były ''Ody i epigramy'' [[Teokryt]]a (1861). Następne to: dzieła [[Hezjod]]a i [[Tyrtajos|Tyrteusza]] (1869), wybór sztuk [[Ajschylos]]a (1872), wiersze zebrane [[Horacy (poeta)|Horacego]] (1873), sztuki [[Sofokles]]a i [[Eurypides]]a (1877-1884).

 

 

== Poglądy ==

Leconte de Lisle, inaczej niż reszta grona parnasistów, nie ograniczał się przy tym do samego zachwytu nad fenomenem słowa, wirtuozerią dźwięków i rymów, choć i tych walorów nie brakowało jego poezji<ref name="adam 3" />. Autor ''Sacra fames'' głębiej pojmował swoje posłannictwo: dla niego sztuka nierozłącznie wiązała się z duchową kontemplacją formy<ref name="adam 3" />. „Wymagał od siebie i żądał od innych słowa najtrafniejszego i najdokładniejszego, najbardziej prawidłowej konstrukcji, najbardziej skrupulatnego rymu”<ref name="adam 3" />. Tym tłumaczy się późniejsza pogarda de Lisle’a względem [[symbolizm]]u oraz ''[[Fin de siècle|fin de siècle’owego]]'' [[wiersz wolny|wiersza wolnego]]<ref name="adam 3" />.

 

 

=== Krytyka romantyzmu ===

|Friedrich Nietzsche, ''To rzekł Zaratustra'', tłum. Sława Lisiecka i Zdzisław Jaskuła, Wrocław 2005, s. 125}}

 

 

=== Pesymizm ===

Leconte de Lisle jest przy tym niejako kontynuatorem filozofii [[Ludwig Feuerbach|Ludwiga Feuerbacha]] (''Istota chrześcijaństwa'', 1841) oraz [[David Hume|Davida Hume’a]] (''Naturalna historia religii'', 1757).

 

 

== Recepcja twórczości ==

|}

 

 

=== Muzyka poważna ===

Walory estetyczne wierszy Leconte de Lisle’a inspirowały również twórców [[Muzyka poważna|muzyki poważnej]] XIX wieku. W latach (1883-1884) romantyczny kompozytor [[Ernest Chausson]] napisał liryczną [[opera (dzieło)|operę]] w dwóch aktach wzorowaną na poemacie ''Hélène''. Nie jest to jedyny przykład czerpania z twórczości parnasisty u tego kompozytora; rok wcześniej powstało ''Le Colibri'', zaś następne to – ''Hymne védique'' (1886), ''La Cigale'' (1887), ''Chant nuptial'' (1887-1888) oraz ''Hylas'' (1879-1880).

 

 

== Leconte de Lisle w Polsce ==

Leconte de Lisle był również mistrzem [[Antoni Słonimski|Antoniego Słonimskiego]]<ref name="kwiatkowski 71">{{cytuj książkę | autor= Kwiatkowski, Jerzy | tytuł= Dwudziestolecie międzywojenne | rok=2001 | wydawca=PWN | miejsce=Warszawa | strony=71 | isbn=83-01-13007-5}}</ref>.

 

 

=== Polskie wydania dzieł Leconte de Lisle’a ===