Cesarstwo Nicejskie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Ile będzie jeszcze tych literówek ? |
m →Próby reakcji: poprawa literówek, replaced: w okół → wokół przy użyciu AWB |
||
Linia 100:
Wszystkie wyżej wspomniane czynniki sprawiły, że gdy po zdobyciu Konstantynopola łacinnicy podzielili między siebie ziemie cesarstwa i rozpoczęli podbój tych, które nie znajdowały się w ich rękach, nie napotkali w zasadzie na żaden opór ani ze strony możnych, ani ze strony społeczeństwa. Walkę podjęli tylko nieliczni i to zazwyczaj, jak na przykład [[Leon Sguros]] w Grecji, w obronie własnych interesów, a nie państwa<ref name=william />. Nawoływania kandydatów co cesarskiej korony, którzy uciekli z Konstantynopola, trafiały przeważnie w próżnię. [[Aleksy III Angelos|Aleksy III]] i [[Aleksy V Murzuflos|Aleksy V]] próbowali organizować opór w [[Macedonia (kraina historyczna)|Macedonii]], ale nie spotkali się z zaangażowaniem miejscowych<ref name=Ostro />. Wspomniany Sguros, walczący w obronie własnych posiadłości, został pobity i pozbawiony władzy przez krzyżowców prowadzonych przez [[Bonifacy z Montferratu|Bonifacego z Montferratu]]. Zwycięzcy założyli szereg władztw takich jak [[Księstwo Achai]], [[Księstwo Aten]] czy [[Królestwo Tesaloniki]]<ref name=Ostro />. Całkowity triumf krzyżowców w europejskiej części cesarstwa wydawał się być blisko, gdy niespodziewanie [[Michał I Angelos|Michałowi Angelosowi]] udało się opanować Epir i przetrzymać napór łacinników. [[Despotat Epiru|Państwo]] przez niego zapoczątkowane doszło do znacznej pozycji na [[Bałkany|Bałkanach]] i zachowywało swoją niezależność nawet po odzyskaniu Konstantynopola przez Greków<ref name=Ostro />.
Po upadku Konstantynopola pochodzący z możnego rodu [[Teodor I Laskarys|Teodor Laskarys]], zięć cesarza Aleksego III, zebrał wokół siebie grupkę możnych i żołnierzy i zbiegł do [[Bitynia|Bitynii]]<ref name=finlay />. Kiedy stanął pod murami stolicy prowincji, [[İznik|Nicei]], podał się za przedstawiciela swojego teścia i zażądał wpuszczenia do miasta i podporządkowania się jego rozkazom. Lokalne władze, pozostające w konflikcie z cesarzem Aleksym III i wiedzące już o klęsce w Konstantynopolu, odmówiły. Nicejczycy udzielili schronienia jedynie [[Anna Angelina|Annie Angelinie]], córce cesarza. Teodor udał się wraz ze zbrojnymi w okolice góry Olimp, gdzie założył swoją kwaterę i rozpoczął werbowanie wojsk oraz skupiał
Stał się więc w zasadzie niezależnym władcą, ale jego działalność nie była wówczas wcale wyjątkowa. W innych należących do cesarstwa częściach [[Anatolia|Azji Mniejszej]] możni lub dowódcy wojskowi robili to samo. Na przykład w [[Alaşehir|Filadelfii]] [[Teodor Mangafas]] ogłosił się niezależnym władcą, podobnie jak Saba Asyden w Samsunie, nieopodal [[Miletu]] i [[Manuel Maurozomes]] w dolinie [[Menderes|Meandru]]<ref name=finlay />. W [[Trabzon|Trapezuncie]], jeszcze przed upadkiem Konstantynopola, władzę zdobył [[Aleksy I Wielki Komnen|Aleksy Komnen]], który później ogłosił się cesarzem. Dzięki pomocy wojsk [[Gruzini|gruzińskich]] i poparciu greckiej ludności Aleksy rozciągnął swoje panowanie nad niemal całym małoazjatyckim wybrzeżem [[Morze Czarne|Morza Czarnego]] i nad [[Paflagonia|Paflagonią]]<ref name=trebizond>Miller William, ''Trebizond: The Last Greek Empire'', Argonaut Publishers, 1968.</ref>.
| |||