Deprywacja sensoryczna: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m poprawiam nazwy nagłówków końcowych
Kandelabr (dyskusja | edycje)
"ciała ludzkiego" -> "ludzkiej skóry" (temperatura ciała to 36,6°C)
Linia 6:
 
== Komora deprywacyjna ==
Zbiornik izolacyjny jest pozbawionym światła i dźwiękoszczelnym kontenerem, w którym człowiek unosi się w roztworze [[siarczan magnezu|siarczanu magnezu]] o temperaturze równej temperaturze ciałaludzkiej ludzkiegoskóry (34,5 °C). Zbiornik ten został po raz pierwszy użyty w [[1954]] roku przez Johna C. Lilly’ego w celu sprawdzenia efektów deprywacji sensorycznej. Zbiorniki są obecnie używane podczas [[medytacja|medytacji]], modlitwy, w procesie relaksacji oraz w [[medycyna niekonwencjonalna|medycynie alternatywnej]].
 
Zbiorniki izolacyjne były początkowo nazywane zbiornikami deprywacji sensorycznej. Nazwa ta została jednak zmieniona, ponieważ stwierdzono, że termin „deprywacja sensoryczna” negatywnie nastawiał potencjalnych użytkowników zbiornika. W późnych latach siedemdziesiątych dr Peter Suedfeld i dr Roderick Borrie z University of British Columbia zaczęli eksperymentować z terapeutycznymi korzyściami tej techniki. Zmienili oni jej nazwę na REST czyli Restricted Environmental Stimulation Therapy (z pol. Terapia Ograniczonej Stymulacji Środowiskowej) lub Flotacja REST.