Cesarstwo Nicejskie: Różnice pomiędzy wersjami

Pokój z łacinnikami przetrwał do 1214 roku, kiedy to Henryk na czele licznej armii przekroczył Hellespont i praktycznie bez walki zajął Pojmanenon. Jednak już w pobliskim Lenitanes miejscowy garnizon, dowodzony przez Dermokaitesa i zięcia Teodora, Andronika Paleologa, stawił bardzo silny opór. Oblężenie tej mało znaczącej twierdzy ciągnęło się przez około 40 dni. Ostatecznie zakończyło się ono sukcesem łacinników, ale zwycięstwo to było okupione dużymi stratami. Henryk pomaszerował następnie na Nimfajon, licząc, że sprowokuje w ten sposób Laskarysa do walnej bitwy, ale cesarz nicejski, wiedzący o przewadze łacinników w otwartym polu, unikał tego typu straćstarcia, koncentrując się na obronie warownych twierdz. Po raz kolejny los okazał się łaskawy dla Nicei. W czasie kampanii w Azji Mniejszej cesarstwo łacińskie zostało zaatakowane przez [[Despotat Epiru|Despotat Epirski]] i Henryk musiał wycofać się do [[Europa|Europy]]. Teodor zaproponował wówczas pokój. Na mocy zawartego porozumienia łacinnicy zatrzymywali północno-zachodnią część Azji Mniejszej po Adramyttium na południe. Dalsze tereny, aż do granicy seldżuckiej, zostały przyznane cesarstwu w Nicei. Henryk zmarł w 1216 roku, a stosunki między cesarstwami unormowały się. Z tym że państwo łacińskie po śmierci Flandryjczyka weszło w okres zamętu i upadku, a państwo greckie cały czas rosło w siłę.