Cesarstwo Nicejskie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Jak poprzednio. |
Jak poprzednio. |
||
Linia 209:
Nowy cesarz był człowiekiem wykształconym, posiadającym szerokie horyzonty myślowe. Była to zarówno zasługa jego nieprzeciętnie uzdolnionych i inteligentnych rodziców, jak i Nicefora Blemmydesa. Jego życie przed objęciem tronu było wypełnione badaniami naukowymi, studiami filozoficznymi i teologicznymi, był także płodnym twórcą. Po uzyskaniu władzy Teodor kontynuował rozwój swoich pasji, doprowadzając tym samym do przekształcenia dworu nicejskiego w prężny ośrodek naukowy, wielu uczonych zamieszkujących ziemie dawnego Bizancjum przeniosło się na stałe do Bitynii. Panowanie Teodora II przypominało pod wieloma względami czasy [[Konstantyn VII Porfirogeneta|Konstantyna VII Porfirogenety]], ale w przeciwieństwie do tego władcy Laskarys był nie tylko świetnym teoretykiem i wnikliwym obserwatorem otaczającego go świata – swoje projekty potrafił realizować w praktyce, był bardzo aktywny w rządzeniu państwem i w próbach kontynuowania reform ojca. Niestety, podobnie jak Jan, cierpiał on na częste i wyniszczające zdrowie ataki epilepsji.
Mimo posiadania rozlicznych talentów Teodor skutecznie zraził do siebie większość arystokratów, a to za sprawą despotycznego podejścia do władzy i przekonania o własnej sprawiedliwości i nieomylności. Laskarys nie znosił samowoli arystokratów i robił wszystko, aby ją wyeliminować lub chociaż znacząco ograniczyć. Starał się także eliminować wpływy arystokracji na swoje rządy, będąc przekonanym że tylko on, jako cesarz, ma wyłączne prawo do decydowania o losach kraju. W tym celu zaczął ograniczać przywileje możnych i usuwać ich z najwyższych stanowisk w państwie, osadzając je własnymi ludźmi, często pochodzącymi z bardzo niskich warstw społecznych. Jego najbliższym
=== Wojna o Archidos ===
| |||