Aldfrith z Nortumbrii: Różnice pomiędzy wersjami

Aldfrith był synem [[Oswiu z Nortumbrii]] i jego pierwszej żony - irlandzkiej księżniczki [[Fin z Nortumbrii|Fin]]<ref name="ca" /><ref>Yorke, s. 122</ref><ref name="ca" /><ref name=gk>Godden, Keynes, s.23</ref>. Nieznana jest dokładna data jego urodzenia, wiadomo jednak, że urodził się w czasie, gdy Oswiu ukrywał się na [[Piktowie|piktyjskim]] dworze. Małżeństwo to nie było oficjalnie uznane w Nortumbrii i we wczesnych źródłach Aldfrith figuruje jako [[Nieślubne dziecko|bastard]] Oswiu z nieprawego łoża. Zgodnie z irlandzkim prawem do momentu osiągnięcia dojrzałości pozostawał pod opieką klanu [[Cenél nEógain]], z którego wywodziła się jego matka. Istnieją przesłanki, by przypuszczać, że został wychowany całkowicie w tradycji irlandzkiej i że lepiej władał językiem staroirlandzkim niż ataroangielskim, o czym świadczą zachowane dzieła, których autorstwo jest mu przypisywane<ref>Grimmer, rozdz. 23</ref>.

Aldfrith musiał dbać o swoje kontakty z kościołem w Nortumbrii, który w owym czasie cieszył się znacznymi przywilejami i wpływami. Duchowni nie tylko cieszyli się autorytetem związanym z władzą kościelną, ale również byli właścicielami gruntów i w znacznym stopniu kontrolowali handel. Aldfrith wydaje się cieszyć poparciem duchowieństwa, zwłaszcza swojej przyrodniej siostry [[Elfleda z Nortumbrii|Elfledy]]<ref>Yorke, s. 116</ref> i wpływowego biskupa [[Kutbert z Lindisfarne|Cuthberta]], który wręcz przepowiedział mu sukcesję na tronie Nortumbrii{{r|ca}}. Utrzymywał również kontakty z [[Aldhelm (biskup Sherborne)|biskupem Sherborne Aldhelmem]] i przyjaźnił się z [[Adomnan]]em, opatem klasztoru na wyspie Iona{{r|gk}}. To włąśniewłaśnie opat Adomnan negocjował z królem uwolnienie irlandzkich jeńców, pojmanych po bitwie z księciem Berhtem. Zezwolił również, za namową [[Arcybiskupi Canterbury|arcybiskupa Canterbury]] [[Teodor z Tarsu|Teodora]], na powrót do Nortumbrii jednego z najpotężniejszych ówczesnych duchownych, biskupa [[Wilfryd z Yorku|Wilfrida]]{{r|ca}}, wygnanego przez Egfryta za przekonywanie jego żony [[Etelreda z Anglii Wschodniej|Etelredy]] do zachowania celibatu. Wkrótce jednak doszło do konfliktu między królem a biskupem, u którego podstaw leżało przywiązanie Aldfritha do [[kościół iroszkocki|tradycji kościoła celtyckiego]] oraz dążenie Wilfryda do odzyskania władzy nad całą diecezją nortumbryjską, podzieloną w 677 na dwie odrębne. Konflikt zaognił się do tego stopnia, że król ponownie wygnał biskupa, który schronił się na dworze Mercji. Nie pomogła nawet interwencja [[Jan IV (papież)|papieża Jana VI]], Aldfrith pozostał nieugięty{{r|ca}}.

Współcześni mu kronikarze odnotowali, że Aldfrith chorował przez jakiś czas, aż w końcu zmarł 14 grudnia 705 roku w [[Driffield]] w hrabstwie [[East Riding of Yorkshire]]. Po jego śmierci władzę w Nortumbrii na dwa miesiące przejął uzurpator [[Eadwulf z Nortumbrii|Eadwulf]], co wspomina Stephen Ripon w swym życiorysie biskupa Wilfrida. Eadwulf został usunięty z tronu i wygnany z kraju, a władcą został syn Aldfritha, Osred{{r|g}}, wówczas małoletni. Po jego zamordowaniu, na tronie Nortumbrii zasiadł jego daleki krewny z innej linii potomków [[Ida z Bernicji|Idy]]<ref>Yorke, s. 229</ref>.