Stanisław Suchowolec: Różnice pomiędzy wersjami

W lipcu 1986 został wikarym w [[Parafia Niepokalanego Serca Maryi w Białymstoku|parafii Niepokalanego Serca Maryi w Białymstoku]] – osiedle [[Dojlidy]]. Tam także odprawiał Msze Święte za Ojczyznę. Został kapelanem [[Konfederacja Polski Niepodległej|Konfederacji Polski Niepodległej]] w Białymstoku oraz podziemnej Solidarności, a także duszpasterzem Komisji Interwencji i Praworządności<ref>Zbigniew Branach – „Sam płonął i nas zapalał”.</ref>. Kilkakrotnie SB dokonywała zamachów na księdza (uszkadzano mu samochód<ref name="nd" />), odbierał telefony i listy z pogróżkami<ref name="nd">{{Cytuj stronę|url=http://stary.naszdziennik.pl/index.php?dat=20070217&typ=my&id=my19.txt|tytuł=Śmierci się nie bał|opublikowany=naszdziennik.pl|data=17 lutego 2007}}</ref>. Działacze „Solidarności” i KPN wystosowali 9 września 1988 roku list do [[Rzecznik Praw Obywatelskich|Rzecznika Praw Obywatelskich]] [[Ewa Łętowska|Ewy Łętowskiej]] opisując sprzeczne z prawem działania SB wobec księdza i prosząc Rzecznika o interwencję. Bezskutecznie<ref>Antoni Zambrowski – „Męczeństwo księdza Suchowolca”; http://www.asme.pl/107332763253005.shtml.</ref>. Starano się go zdyskredytować (m.in. poprzez dwie kobiety, z których jedna opowiadała, że ma z księdzem romans, a druga, że jest matką jego dziecka){{fakt|data=20102009-0301}}. Zachowane dokumenty w archiwach IPN wskazują, że od 1985 w białostockiej SB działała kilkuosobowa grupa funkcjonariuszy zajmująca się nękaniem kapłana{{fakt|data=20102009-0301}}.