Ksawery Branicki (1816–1879): Różnice pomiędzy wersjami

Ze względu na utrzymywanie „zakazanych kontaktów” z [[Socjalizm we Francji|francuskimi socjalistami]] objęły go represje ze strony rządu carskiego. Został pozbawiony szlachectwa i stopni wojskowych, przypadająca na niego część niepodzielonej jeszcze schedy po ojcu (m.in. majątek ([[Pałac Branickich w Lubomlu|Luboml]] na [[Wołyń|Wołyniu]]) została skonfiskowana. Osobistym wyrokiem cara [[Mikołaj I Romanow|Mikołaja I]] K. Branicki został zaocznie zesłany na [[Syberia|Syberię]], a w końcu pozbawiony praw cywilnych na terenie [[Imperium Rosyjskie|Rosji]]. Obywatelstwo francuskie otrzymał w 1854 roku. Z uwagi na podobnie patriotyczną postawę braci, Aleksandra i Konstantego, cała rodzina Branickich popadła w niełaskę u cara.

Wspierał wszelkie działania patriotyczne zarówno na ziemiach polskich jak i wśród emigracji. Nie żałował funduszy na utrzymanie [[Szkoła Narodowa Polska w Paryżu|Szkoły Polskiej w Batignolles]] pod Paryżem i Londyńskiego [[Literary Association of the Friends of Poland|Literackiego Stowarzyszenia Przyjaciół Polski]], i na szkoły w samym miasteczku Montrésor. Wraz z braćmi Aleksandrem i Konstantym złożył znaczne fundusze na pożyczkę narodową w 1862 roku oraz potem, w 1871 roku, po wojnie francusko-niemieckiej. W czasie przygotowań do [[Powstanie styczniowe|powstania styczniowego]] współpracował z [[Komitet Centralny Narodowy|Komitetem Centralnym Narodowym]]. Działał w komitetach zajmujących się zbieraniem funduszy na działalność powstania, organizował zaciąg ochotniczy do wojsk powstańczych, wspierał działalność tajnych stowarzyszeń patriotycznych, a także finansował działania powstańców. W [[Zamek w Montrésor|zamku Montrésor]] zgromadził imponujące zbiory malarstwa i rzeźby, a także manuskryptów i pamiątek, związanych zarówno z rodziną jak i z historią Polski.

Ruchliwe jego życie pozwoliło na małżeństwo dopiero w późnym wieku. W między czasie miał kilka nieślubnych dzieci spośród których uznał syna, Augustyna (ur. 1854), z Sydonią Szumlaóską Revitzką. W 1873 poślubił wdowę, Pelagię Rembielińską z [[Zamoyscy herbu Jelita|Zamoyskich]], matkę dwóch synów. Śmierć go spotkała w Asjucie w czasie wyprawy do Egiptu w listopadzie 1879 roku. Zwłoki jego zostały przywiezione do Francji w 1880 roku, gdzie są pochowane na cmentarzu w Montrésor. Dziedzicem Ksawerego był jego brat, Konstanty.