Bitwa o Kretę: Różnice pomiędzy wersjami

Ewakuacja brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego rozpoczęła się [[24 kwietnia]], kiedy to z plaż pod Atenami (Rafti i Rafina) krążowniki, niszczyciele i transportowce zabrały do Zatoki Suda na Krecie 15  800 żołnierzy i 260 pielęgniarek. Następnego dnia z [[Nauplion]] koło [[Korynt]]u zabrano dalszych 6000 ludzi; kulminacyjnym momentem ewakuacji były 26–27 kwietnia, kiedy w przeciągu kilku godzin i niemal na oczach zbliżających się [[Niemcy|Niemców]], małe stateczki, łodzie, motorówki i barki przewiozły do oczekujących na redzie okrętów 27  000 żołnierzy. Na oddalające się od brzegu jednostki rzuciło się lotnictwo niemieckie. Zatonął transportowiec „Slamat”, 700 rozbitków podniósł niszczyciel „Diamond”, który w chwilę później również poszedł na dno; rozbitków wyłowił inny niszczyciel „Wryneck”, lecz i ten padł ofiarą bomb. Z załóg zatopionych jednostek i przewożonych przez nie żołnierzy udało się uratować zaledwie 15 ludzi; bombardowania niemieckie przyniosły śmierć blisko 5 tysiącom ewakuowanych. Z [[Grecja|Grecji]] na [[Kreta|Kretę]] zdołano ewakuować około 50 tys. żołnierzy i pewną ilość lekkiego uzbrojenia. Rannych i chorych przetransportowano do [[Aleksandria|Aleksandrii]].

Wojska alianckie na Krecie, pod dowództwem gen. [[Bernard Freyberg|Bernarda Freyberga]], składały się z ewakuowanych z [[Grecja|Grecji]]: nowozelandzkiej 2. Dyw. Piech. (w niepełnym składzie, bez dowódcy i sztabu), australijskiej 19. brygady i brytyjskiej 14. brygady piechoty. Ponadto na wyspie znajdowała się grecka 5. Dyw. Piech. „Kreta” licząca 9 tys. żołnierzy oraz kilkuset żandarmów.