Bolszewicy: Różnice pomiędzy wersjami

Lenin tuż po przybyciu do stolicy Rosji, wygłosił przemówienie w którym potępił [[Rząd Tymczasowy (Rosja)|Rząd Tymczasowy]], który uważał za burżuazyjny i zbliżony do administracji carskiej, ponownie wzywając przy tym do ogólnoeuropejskiej rewolucji proletariackiej<ref>Fischer 1964, s. 113, 124; Rice 1990, s. 144; Pipes 1990, s. 392; Service 2000, s. 261.</ref>. 17 kwietnia Lenin przedstawił tzw. ''tezy kwietniowe'', przedstawił w nich hipotezę jakoby w Rosji dokonała się wskutek rewolucji lutowej wynikła rewolucja burżuazyjno-demokratyczna, którą należy niezwłocznie przekształcić w rewolucję socjalistyczną, pozbawiając Rząd Tymczasowy władzy i przekazując ją w ręce robotników i ubogich chłopów<ref name="marples">{{cytuj książkę |autor = Marples D. | tytuł = Historia ZSRR. Od rewolucji do rozpadu| wydawca = Zakład Narodowy im. Ossolińskich| miejsce = Wrocław| rok = 2011| strony = 45-46| isbn = 978830405052}}</ref><ref name="ria488">{{cytuj książkę |autor = Riasanovsky N. V., Steinberg M. D. | tytuł = Historia Rosji| wydawca = Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego| miejsce = Kraków| rok = 2009| strony = 488| isbn = 978-83-233-2615-1}}</ref>, w formie systemu władzy rad<ref name="marples"/>. Czując, że wśród zwolenników bolszewików rośnie frustracja i chęć wywołania zbrojnego powstania, Lenin zaproponował organizację zbrojnej demonstracji politycznej w Piotrogrodzie, mającąmającej sprawdzić reakcję rządu<ref>Service 2000, s. 282.</ref>.

Zbrojne wystąpienie bolszewików, zwane jako ''dni lipcowe'', odbyły się, gdy był on z dala od Piotrogrodu. Na wieść o walkach, prędko wrócił do stolicy. Spotkał się z bolszewickim Komitetem Centralnym, a następnie widząc, że wystąpienie wyszło z podspod kontroli, wzywał onwezwał walczących bolszewików do zachowania spokoju z balkonu rezydencji<ref>Pipes 1990, s. 422–425; Rice 1990, s. 147–148; Service 2000, s. 283–284; Read 2005, s. 158–61.</ref>. Apel nie pomógł, a rząd oskarżył Lenina o [[zdrada stanu|zdradę stanu]] i nakazał jego aresztowanie. Rząd przeprowadził akcje przeciwko bolszewikom. Przeciwko bolszewikom wystąpiły pozostałe ugrupowania socjalistyczne. 400 działaczy zostało aresztowanych, a biura partii i ''Prawdy'' zostały zajęte. Rząd rozpoczął równocześnie akcje propagandową, oskarżając Lenina o bycie agentem-prowokatorem niemieckim (argumentem przemawiającym za tym miało być to, że wyjechał ze Szwajcarii, prosząc Niemców o przejazd po terenie ich państwa)<ref>Pipes 1990, s. 431–434; Rice 1990, s. 148; Service 2000, s. 284–285.</ref>.

Pod koniec sierpnia generał [[Ławr Korniłow]], Komendant Główny Armii Rosyjskiej, wysłał wojska z frontu wschodniego do Piotrogrodu. Sytuacja wyglądała na próbę wojskowego puczu ([[sprawa Korniłowa]]). Przerażony premier [[Aleksander Kiereński]] zwrócił się do Rady Piotrogrodzkiej - w tym do bolszewików - o pomoc, pozwalając rewolucjonistom organizować robotników w [[Gwardia Czerwona|Gwardii Czerwonej]] w celu obrony Piotrogrodu przed wojskiem Korniłowa. Zamach zanikł, zanim Korniłow dotarł do miasta ze względu na rosnącą niechęć żołnierzy do oficerów. Beneficjentami całej sprawy byli głównie bolszewicy, któryktórym pozwolono powrócić na scenę polityczną<ref> Pipes 1990, s. 439–465; Rice 1990, s. 150–151; Service 2000, s. 299.</ref>. W obawie przed kontrrewolucją sił prawicowych wrogich socjalizmowi, eserowcy i mienszewicy oraz rząd znormalizowali swoje relacje z bolszewikami<ref>Pipes 1990, s. 465.</ref>. Umożliwiło to Leninowi ponowny powrót do Rosji. Pod jego kierownictwem frakcja rozpoczęła plany do zorganizowania antyrządowej, a posiedzeniu w [[Instytut Smolny|Instytucie Smolnym]] datę puczu wyznaczono na 24 października<ref>Service 2000, s. 306–307.</ref>. Za przeprowadzenie puczu odpowiadać miał [[Komitet Wojskowo-Rewolucyjny]]. Komitet był uzbrojoną milicją ustanowioną przez piotrogrodzki Sowiet przy wsparciu Rządu Tymczasowego podczas sprawy Korniłowa. Komitet składał się głównie z osób lojalnych wobec bolszewików<ref>Pipes 1990, s. 466; Rice 1990, s. 155.</ref>.

Bolszewicy ze stolicy nawiązali kontakt z partią bolszewicką z Moskwy (70 tysięcy działaczy). Lenin spotkał się z reprezentantami Moskwy 10 października i przekonał ich do uczestnictwa w rewolucji. Bolszewicy zaktywizowali swoich agitatorów wśród wojsk na [[Ukraina|Ukrainie]], [[Białoruś|Białorusi]], [[Ural]]u i na Syberii. Na wieść o działaniach bolszewików, Rząd Tymczasowy podjął się akcji antybolszewickich. 15 października komisarze dokonali wizytacji dzielnic robotników. Wzmocniono posterunki milicji w pobliżu Pałacu Zimowego. Rząd Tymczasowy dysponował w Piotrogrodzie jedynie tysiącem lojalnych żołnierzy, podczas gdy bolszewicy dysponowali około 150 tysiącami wiernych im żołnierzy i kolejnymi dziesiątkami tysięcy marynarzy. Proporcja taka (na drastyczną korzyść bolszewików) istniała jednak wyłącznie w stolicy, lecz właśnie to właśniemiasto, jak się miało okazać to miasto, odegrało znaczącą rolę w rewolucji październikowej<ref>Paweł Chmielewski, Marian Wilk ''Zarys dziejów ZSRR'' s. 40-47</ref>.