Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego: Różnice pomiędzy wersjami

Sandiniści już w latach 60. dzięki pomocy [[Fidel Castro|Fidela Castro]] próbowali zorganizować partyzantkę. Dopiero w latach 70. przy stale rosnącej [[korupcja|korupcji]], pogłębiającej się nędzy oraz terrorze FSLN zyskała większe grono zwolenników. Punktem zapalnym stało się trzęsienie ziemi w stolicy tego kraju – [[Managua|Managui]], w wyniku którego zniszczeniu uległo 90% miasta. W katastrofie zginęło około 10 tys. osób a 50 tys. pozostało bez dachu nad głową<ref>[http://www.country-data.com/cgi-bin/query/r-9212.html "NICARAGUA – A Country Study". Country-data.com. Retrieved 2013-04-18]</ref>. Rząd Somozy zdefraudował prawie całą pomoc międzynarodową przeznaczoną na odbudowę a kilka części stolicy nigdy nie zostało odbudowanych<ref>Walker, Thomas (January 2003). Nicaragua (4th ed.). Cambridge, MA: Westview Press. s. 31. ISBN 0-8133-3882-4</ref>. Prezydent rozdał pieniądze rodzinie i przyjaciołom. Według niektórych szacunków jego osobisty majątek wzrósł w 1974 roku do 400 milionów dolarów<ref>[http://lcweb2.loc.gov/cgi-bin/query/r?frd/cstdy:@field%28DOCID+ni0021%29 "Library of Congress Country Studies Nicaragua – The Somoza Era, 1936-74". Lcweb2.loc.gov. Retrieved 2013-04-18]</ref>. W grudniu 1974 roku grupa partyzantów związana z FSLN na czele z Eduardo Contrerasem i Pomares Germánem przeprowadziła akcję zajęcia domu ministra rolnictwa w trakcie trwającego tam rządowego bankietu. O godzinie 10:50 grupa 15 młodych partyzantów i ich dowódcy wkroczyli do domu. Gdy minister otworzył do nich ogień partyzanci odpowiedzieli tym samym, zabijając ministra. Partyzanci wzięli za zakładników kilku urzędników i krewnych Somozy<ref>Davies Jr., Thomas M. M. (January 2002). Guerrilla Warfare. SR Books. s. 359. ISBN 0-8420-2678-9.</ref>. W następnym roku partyzanci uwolnili 14 więźniów sandinistowskich, których udało się przetransportować na Kubę; jednym z uwolnionych jeńców był przyszły prezydent, [[Daniel Ortega Saavedra|Daniel Ortega]]<ref>Encyclopedia of World Biography, hasło Daniel Ortega, 2005-2006</ref>. Rząd Somozy w odpowiedzi na poczynania ruchu odpowiedział kontynuacją dotychczasowego kursu: cenzurą, zastraszaniami, torturami i morderstwami<ref>Lafeber, Walter (January 1993). Inevitable Revolutions: The United States in Central America. W. W. Norton & Company. s. 229. ISBN 0-393-30964-9.</ref>. Co ciekawe sandiniści pomimo oporu przeciwko władzy lobbowali nawet na rzecz wzrostu wynagrodzeń dla żołnierzy Gwardii Narodowej (a więc konkurencyjnej formacji) do 500 cordob (w tym okresie 71 dolarów)<ref>Lopez, George A. (grudzień 1987). ''Liberalization and Redemocratization in Latin America''. Greenwood Press. s. 63. ISBN 0-313-25299-8.</ref>. W 1975 roku Somoza wprowadził stan wyjątkowy, zaostrzył cenzurę prasy, a wszystkimi przeciwnikom reżimu groziło internowanie i tortury<ref>Lafeber, Walter (1993). ''Inevitable Revolutions: The United States in Central America''. W. W. Norton & Company. s. 229. ISBN 0-393-30964-9.</ref>. Gwardia Narodowa rozpoczęła kampanię represji wobec osób i organizacji podejrzanych o współpracewspółpracę z opozycją. Wielu partyzantów FSLN zginęło a wśród nich znalazł się założyciel grupy, Carlos Fonesca, który poległ w walce ze służbami bezpieczeństwa w 1976 roku. Fonseca wrócił do Nikaragui z wygnania na Kubie w roku 1975 i próbował zjednoczyć poróżnione frakcje sandinistów, został jednak zdradzony przez chłopa, który poinformował o jego położeniu znajdujący się w okolicy oddział Gwardii Narodowej. Grupa partyzantów została zaatakowana a Fonseca został ranny a następnie rozstrzelany<ref>[http://revolutions.truman.edu/nicaragua/pre.htm Becker, Marc. "Pre-Revolutionary Nicaragua". Truman State University.]</ref>.