Supinum: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
m MalarzBOT: korekta wielkości nagłówków |
||
Linia 5:
Niektórzy gramatycy nazwą „supinum” określają konstrukcję „''to'' + [[bezokolicznik]]” w języku angielskim wyrażającą cel, np. ''To err is human; to forgive divine.'', „Błądzić to rzecz ludzka, przebaczać – boska” ([[Alexander Pope]]).
* [[Łacina]]: forma supinum jest jedną z form podstawowych czasownika, tworzy się od niej wszystkie formy perfecti passivi i plusquamperfecti passivi. Z punktu widzenia gramatyki opisowej jest to [[rzeczownik]] odsłowny o odmianie ułomnej: ma tylko dwa przypadki (z sześciu), to znaczy ''accusativus'' ([[biernik]]) i [[ablativus]]. Accusativus supini postawiony przy czasownikach oznaczających ruch wyraża cel czynności, np. ''veni rogatum'', „przyszedłem zapytać”; ablativus supini występuje głównie przy [[przymiotnik]]ach, np. ''difficile dictu'', „rzecz trudna do powiedzenia”.
* [[Język staro-cerkiewno-słowiański]]: supinum kończyło się na ''-tъ'': ''Ne minte, jako pridъ razoritъ zakona li prorokъ, ne pridъ razoritъ, nъ isplъnitъ.'' (Zogr. Mt. V, 17; „nie myślcie, że przyszedłem, aby rozwiązać [burzyć] zakon [prawo] lub prorokó; nie przyszedłem, aby rozwiązywać, lecz wypełniać”.
| |||