Yamato (1940): Różnice pomiędzy wersjami

Podstawowym założeniem konstrukcyjnym kadłuba była redukcja [[opór aero(hydro)dynamiczny|oporu hydrodynamicznego]] i zwiększenie wydajności układu napędowego. W celu optymalizacji projektu kadłuba w naukowym centrum technicznym marynarki zbudowano i przetestowano około 50 modeli<ref name=Skulski3>Janusz Skulski: ''The Battleship Yamato'', s. 14-22.</ref>. W rezultacie do projektu przyjęto unikatowy wśród ówczesnych rozwiązań pod względem kształtu i wielkości [[gruszka dziobowa|bulwiasty dziób]]<refkształt name=Skulski3gruszki />dziobowej. Opór kadłuba przy prędkości 27&nbsp;węzłów zmniejszono dzięki temu o 8,2%,&nbsp;a ulepszenie konstrukcji [[zęza|zęzobła]] i [[stępka|kilu]] umożliwiło dalsze zmniejszenie oporu. Ogólnie optymalizacja kadłuba pozwoliła na zaoszczędzenie mocy 15 820 [[koń mechaniczny|koni mechanicznych]] (shp)<ref name=Skulski3 />.

NadbudówkęPokładówkę „Yamato” umiejscowiono jako wyspę na ogromnym pokładzie pancernika. Jej kształt różnił się zasadniczo od nadbudówek starszych okrętów marynarki Cesarstwa. Jej wieże – charakterystyczne maszty w kształcie [[pagoda|pagód]] – powstały jako rezultat modernizacji i przekonstruowania z klasycznego trójnożnego masztu, formując w ten sposób rdzeń całej nadbudówkipokładówki<ref name=Skulski3 />. Ze smukłej dolnej części wyrastały trzy charakterystyczne elementy: wieża z [[mostek kapitański|pomostem dowodzenia]] pod piętnastometrowym [[dalmierz]]em, kanał komina i wieża tylna z dziesięciometrowym dalmierzem. Wieże pomostu i tylnego dalmierza zbudowano wokół koncentrycznych cylindrów – wewnętrzny cylinder o średnicy 1,5 metra w każdej z wież powstał ze stali o grubości 20 milimetrów, w jego wnętrzu zaś mieściły się linie przewodów komunikacyjnych. Na szczycie każdego z wewnętrznych cylindrów, na opancerzonej podstawie, znajdował się [[dalocelownik]] typu 98 „Hoiban”. Przestrzenie między cylindrami mieściły między innymi korytarze czy pomieszczenia narad dowódców. Strefy pomostów bojowych miały powierzchnię 159 metrów kwadratowych (frontowe) i 310 metrów kwadratowych (boczne), były więc mniejsze niż na pancerniku [[Nagato (1920)|„Nagato”]]. Stanowiska pomostu bojowego przetestowano na [[krążownik liniowy|krążowniku liniowym]] [[Hiei (1914)|„Hiei”]], który w tym celu specjalnie przebudowano. Podstawową strukturę nadbudówki i pomostu bojowego osłonięto stalą pancerną o grubości 20 milimetrów dla ochrony przed pociskami lotniczymi<ref name=Skulski3 />.

! width="90px90" |Element !! width="50px50" |Waga<br /><small>(tony)</small> !! width="30px30" |%

„Yamato” był także najciężej opancerzonym okrętem wszech czasów. Całkowita masa opancerzenia wynosiła 22 895 ton<ref name=Skulski3 />. Główna cześć jednostki chroniona była wewnątrz ogromnej klatkicytadeli, której boczne ściany stanowił pancerz [[Vickers]]a o grubości 410 mm, zdolny znieść uderzenie pocisku przeciwpancernego kalibru 460 mm wystrzelonego z odległości 20 000 metrów. Ściany frontowa oraz tylna klatkicutadeli zbudowane były z pancerza 240-300 mm<ref name=Skulski3 />, zaś grubość pancerza pokładu przekraczała 228 mm<ref>Jay Amundson: ''The Battleship Era 1860 to 1992'', s. 241.</ref>.

| width="120px120" |&nbsp;Działo || Typ 94

| width="120px120" |&nbsp;Długość || 20,5 metra

Z powodu zainstalowania tak potężnych dział okręt musiał być zdolny przy jednoczesnym strzale z wszystkich 3 dział jednej wieży do zniesienia olbrzymiej fali uderzeniowej o ciśnieniu 285 psi na 5 metrów (podobne ciśnienia było wytwarzane w kotłach parowych wielu okrętów do ich napędu). Dlatego mocowania działek przeciwlotniczych umieszczone były bezpośrednio w głównej strukturze nadbudówki orazpokładówkioraz były całkowicie osłonięte, zaś pokład w rejonie głównych wież nie zawierał żadnego wyposażenia i innych elementów struktury.