Nefilim: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
uporządkowano →Nawiązania w Nowym Testamencie: ; dodano więcej odsyłaczy do tekstu NT |
zmieniono sekcję "apokryfy ST" na "apokryfy i pseudoepigrafy", by w ten sposób uwzględnić zarówno ST jak i NT; sekcję wstępnie podzielono na poszczególne dzieła; ponieważ w tych tekstach słowo nefilim się nie pojawia, zmieniono nazwę sekcji |
||
Linia 34:
== Nawiązania w Nowym Testamencie ==
W Nowym Testamencie istnieje kilka fragmentów, które często interpretuje się jako nawiązania do opowieści o nefilim ze Starego Testamentu. Rozpowszechniona jest interpretacja, według której fragment [[List Judy|Jud]] 6–7 stanowi nawiązanie w opisu powstania nefilim i jest argumentem za pozaziemskim pochodzeniem „synów Boga”. Wypowiedź Jezusa o naturze aniołów (Mt 22,30) zdaje się jednak przeczyć możliwości związku anioła z człowiekiem<ref name="Leksykon"/>. Analogicznie interpretuje się wzmianki o aniołach strąconych do Tartaru takie jak 1 P 2,4; Łk 10,18; lub 2 P 2,4. Wydaje się jednak, że powyższe ustępy stanowią nawiązanie w pierwszej kolejności do henochicznego mitu o [[Upadły anioł|buncie i upadku aniołów]] obecnego m.in. w 1 Hen 1-6 oraz Jub 4.<ref name=":0" />
== Nawiązania w apokryfach i pseudoepigrafach ==
Literatura [[Apokryf|apokryficzna]] i [[Pseudoepigrafy|pseudoepigraficzna]] bardzo chętnie wykorzystywała motyw mityczny obecny w Rdz 6,1-6 i opowiadała go na nowo, wprowadzając kolejne szczegóły. Charakterystyczne jest jednak to, że na tym etapie słowo ''nefilim'' się już nie pojawia a w użyciu są jedynie "giganci".<ref name=":0" /> Nawiązania można odnaleźć wśród różnych pism apokryficznych i pseudoepigraficznych zarówno Starego jak i Nowego Testamentu.
=== 1 Hen 6 ===
[[Apokryf]]iczna etiopska [[Księga Henocha]], której część pierwsza, zwana ''Księgą czuwających'', rozwija przekaz [[Księga Rodzaju|Księgi Rodzaju]] 6, 1-4, traktuje o łączeniu się synów Bożych, tutaj utożsamionych z aniołami, z córkami ludzkimi (Hen 6-36). Z tych związków poczęci zostali giganci, którym przypisywano czynienie zła na Ziemi, za co na ludzkość został sprowadzony potop<ref>''Apokryfy Starego Testamentu'', oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 141. ISBN 83-7146-142-9.</ref>. ▼
Aniołowie ujrzeli kobiety ziemskie i za namową ich dowódcy, Szemihaza, złożyli przysięgę, że spłodzą z nimi dzieci. Dwustu aniołów zstąpiło na Ziemię, każdy wybrał sobie kobietę, którą nauczył czarów i zaklęć. Ze związków tych narodzili się giganci, wysocy na trzy tysiące łokci. Ponieważ ludzie nie mogli ich utrzymać, giganci obrócili się przeciwko nim. Księga Henocha przedstawia
=== Jub 4 ===
Analogiczną legendę o pochodzeniu
== Nefilim w tradycji hebrajskiej ==
Linia 40 ⟶ 51:
Przez [[Moabici|Moabitów]] olbrzymi byli nazywani ''[[Emim]]'' (postrachy), przez [[Ammonici|Ammonitów]] – ''[[Zuzyci|Zumzummim vel Zuzim]]'' (krzątający się), przez [[Ramot w Gileadzie|Gileadytów]] zaś ''Refaim'' (osłabiający). W mitologii [[Ugarit|ugaryckiej]] występowali pod postacią [[Duch (spirytyzm)|upiorów]]<ref>R. Graves, R. Patai, ''Mity hebrajskie. Księga rodzaju'', Warszawa 1993, s. 157. ISBN 83-900592-1-5.</ref>.
▲[[Apokryf]]iczna etiopska [[Księga Henocha]], której część pierwsza, zwana ''Księgą czuwających'', rozwija przekaz [[Księga Rodzaju|Księgi Rodzaju]] 6, 1-4, traktuje o łączeniu się synów Bożych z córkami ludzkimi (Hen 6-36). Z tych związków poczęci zostali giganci, którym przypisywano czynienie zła na Ziemi, za co na ludzkość został sprowadzony potop<ref>''Apokryfy Starego Testamentu'', oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 141. ISBN 83-7146-142-9.</ref>.
▲Aniołowie ujrzeli kobiety ziemskie i za namową ich dowódcy, Szemihaza, złożyli przysięgę, że spłodzą z nimi dzieci. Dwustu aniołów zstąpiło na Ziemię, każdy wybrał sobie kobietę, którą nauczył czarów i zaklęć. Ze związków tych narodzili się giganci, wysocy na trzy tysiące łokci. Ponieważ ludzie nie mogli ich utrzymać, giganci obrócili się przeciwko nim. Księga Henocha przedstawia ''nefilim'' jako istoty niegodziwe, niszczące ziemię, zabijające ludzi i praktykujące kanibalizm<ref>''Apokryfy Starego Testamentu'', oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 145-146. ISBN 83-7146-142-9.</ref>. Jako potomkowie aniołów duchy ''nefilim'' nie mogły umrzeć tak jak ludzie podczas potopu, została im odebrana tylko ich ziemska powłoka, sami natomiast pozostali na Ziemi w postaci bezcielesnych [[demon]]ów. Odtąd nękają ludzkość tak, jak robili to w czasach przed potopem, zazdroszcząc śmiertelnikom ciał i możliwości zbawienia<ref>''Apokryfy Starego Testamentu'', oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 149. ISBN 83-7146-142-9.</ref>.
▲Analogiczną legendę o pochodzeniu ''nefilim'' ze związków upadłych aniołów ze śmiertelnymi kobietami podaje [[Księga Jubileuszów]]. Według tego apokryfu Bóg w akcie gniewu za ich niegodziwości zesłał na nich szał i giganci pozabijali się nawzajem<ref>''Apokryfy Starego Testamentu'', oprac. R. Rubinkiewicz, Warszawa 2000, s. 271-272. ISBN 83-7146-142-9.</ref>.
=== Nefilim w agadach talmudycznych ===
| |||