Realizm socjalistyczny: Różnice pomiędzy wersjami

Poezja socrealistyczna cechowała się skrajnie konwencjonalną formą, używaniem wieloosobowego podmiotu lirycznego i patosem, ale główną jej cechą była zgodność z Socjalistycznąsocjalistyczną ideologią.

Zagadnienie poddawania się pisarzy dyktatowi socrealizmu jest złożone. Po pierwsze znaczna liczba [[Polacy|Polaków]] (zwłaszcza młodych) w tym także pisarzy, po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] była poglądów Komunistycznych komunistycznych. Po drugie, państwo było praktycznie jedynym pracodawcą i miało całkowity [[monopol]] (gwarantowany groźbą uwięzienia) na publikowanie czegokolwiek, więc wyborem pisarza było być zgodnym z ideologią (częściowo lub całkowicie) lub porzucić pisanie i szukać innej pracy. Nadzieje, że wielu pisarzy będzie „pisać do szuflady” nie spełniły się, gdyż potęga nacisku komunistycznej ideologii nie dawała żadnych nadziei na jej zakończenie w dającej się przewidzieć przyszłości. Pisarzy tworzących Socrealizm można było podzielić na dwie, częściowo przenikające się grupy: Socjalistów i udających Socjalistów. W Ministerstwie Kultury oraz we władzach Związku Literatów Polskich dominowała kategoria Socjalistów, którzy narzucali terror i gnębili niepokornych (np. [[Jerzy Putrament|Putrament]], który groził [[Konstanty Ildefons Gałczyński|Gałczyńskiemu]]: ''Towarzyszu Gałczyński! My tego kanarka wygonimy wam z głowy'' – i poeta umarł w skrajnej nędzy). Dla wielu pisarzy odrobienie okolicznościowej „pańszczyzny” socrealistycznej było ceną, którą opłacali pozostawienie ich w spokoju. Przed każdym świętem państwowym w redakcjach trwało gorączkowe poszukiwanie okolicznościowych „kawałków” i zamawianie ich u zaprzyjaźnionych literatów.