Reprezentacja Związku Radzieckiego w piłce nożnej mężczyzn: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Robot wspomógł poprawę ujednoznacznienia Reprezentacja Niemiec w piłce nożnej – zmieniono link(i) do Reprezentacja Niemiec w piłce nożnej mężczyzn |
m Robot wspomógł poprawę ujednoznacznienia Reprezentacja Jugosławii w piłce nożnej – zmieniono link(i) do Reprezentacja Jugosławii w piłce nożnej mężczyzn |
||
Linia 44:
Reprezentacja Związku Radzieckiego grała w siedmiu turniejach o [[Mistrzostwa świata w piłce nożnej|Puchar Świata FIFA]]. Najlepszy wynik zanotowała w roku 1966, kiedy, po porażce z [[Reprezentacja Niemiec w piłce nożnej mężczyzn|RFN]] 1:2 w półfinale i z [[Reprezentacja Portugalii w piłce nożnej mężczyzn|Portugalią]] 1:2 w meczu o trzecie miejsce, została ostatecznie czwartą drużyną świata.
Znacznie lepsze wyniki osiągała w [[Mistrzostwa Europy w piłce nożnej|mistrzostwach Europy]]. W turnieju inauguracyjnym, w 1960 roku, po zwycięstwie nad [[Reprezentacja Jugosławii w piłce nożnej mężczyzn|Jugosławią]] zdobyła Puchar [[Henri Delaunay]]a. Później trzykrotnie przegrywała w finale (1964, 1972 i 1988), a w 1968 roku zajęła czwarte miejsce.
Reprezentacja ZSRR odnosiła również sukcesy w piłce olimpijskiej, młodzieżowej i juniorskiej – dwukrotnie zdobywała złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich (w 1956 i 1988 roku), trzykrotnie brązowy (w 1972, 1976 i 1980 roku), ponadto wygrała pierwsze mistrzostwa świata U-21 w 1977 roku i mistrzostwa świata U-16 w 1987 roku.
Linia 63:
=== Lata 1952-1956 ===
==== 1952 rok – debiut na Igrzyskach Olimpijskich ====
Sekcja Piłki Nożnej ZSRR (w 1959 roku przekształcona w Federację - [[język rosyjski|ros.]] Федерация Футбола СССР, ''Fiedieracija Futboła SSSR''<ref name="fifastat"/>). uzyskała członkostwo w FIFA dopiero w 1946 roku, a w UEFA w 1954 roku<ref>[http://www.rfs.ru/club/ Краткая история Российского футбольного союза], www.rfs.ru</ref>. W 1952 roku radziecka reprezentacja przystąpiła po raz pierwszy do rozgrywek międzynarodowych. Zawodnicy ZSRR pojechali do [[Helsinki|Helsinek]] na turniej piłki nożnej [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1952|Igrzysk Olimpijskich]]. Po wygraniu w rundzie eliminacyjnej z [[Reprezentacja Bułgarii w piłce nożnej mężczyzn|Bułgarią]] piłkarze ''Sbornej'' trafili w I rundzie na [[
Linia 94:
Kaczalin przebudował skład reprezentacji wprowadzając do niej zawodników, którzy nie grali na mistrzostwach świata w Szwecji. Do Jaszyna, Wojnowa, W. Iwanowa i powracającego w roli kapitana Netty dołączyli obrońcy: [[Giwi Czocheli]] (23, [[Dinamo Tbilisi]]), [[Anatolij Maslionkin]] (30, [[Spartak Moskwa (piłka nożna)|Spartak Moskwa]]) i [[Anatolij Krutikow]] (27, Spartak Moskwa) oraz napastnicy: [[Slawa Metreweli|Sława Metreweli]] (24, [[Torpedo Moskwa]]), [[Wiktor Poniedielnik]] (23, [[SKA Rostów nad Donem|SKA Rostów]]), [[Walentin Bubukin]] (27, [[Lokomotiw Moskwa]]) i [[Micheil Meschi|Michaił Meschi]] (23, [[Dinamo Tbilisi]]). Spośród nowicjuszy istotną rolę odegrali zwłaszcza Poniedielnik oraz gracze pochodzący z [[Gruzja|Gruzji]]: Czocheli, Metreweli i Meschi.
Po zwycięstwie 3:0 w półfinale z [[reprezentacja Czechosłowacji w piłce nożnej|Czechosłowacją]] podopieczni Kaczalina przystąpili 10 lipca 1960 roku do finałowej gry z [[
{{ZSRR 1960}}
Linia 149:
=== 1972 rok – wicemistrzostwo Europy ===
Po mistrzostwach w [[Meksyk]]u Kaczalina u steru reprezentacji zastąpił [[Walentin Nikołajew (piłkarz)|Walentin Nikołajew]] (jednocześnie pracujący w [[CSKA Moskwa (piłka nożna)|CSKA Moskwa]]). Drużyna ZSRR prowadzona przez Nikołajewa w rozegranych w latach 1970-1971 13 meczach ani razu nie przegrała. Awansowała również do ćwierćfinałów [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1972|mistrzostw Europy]], wygrywając grupę z [[reprezentacja Hiszpanii w piłce nożnej|Hiszpanią]], [[Reprezentacja Irlandii Północnej w piłce nożnej mężczyzn|Irlandią Północną]] i [[Reprezentacja Cypru w piłce nożnej mężczyzn|Cyprem]]. Jednak decyzją ministra obrony ZSRR [[Andriej Grieczko|Andrieja Grieczki]] Nikołajew wiosną 1972 roku zmuszony był skupić się na pracy z drużyną CSKA<ref>[http://www.rusteam.permian.ru/players/nikolaev.html Валентин Николаев], www.rusteam.permian.ru</ref>. Nowym selekcjonerem został [[Ołeksandr Semenowicz Ponomariow|Aleksandr Ponomariow]], jednak wkrótce został zastąpiony przez [[Nikołaj Gulajew|Nikołaja Gulajewa]], który poprowadził zespół do zwycięstwa w ćwierćfinałowym dwumeczu z [[
W turnieju mistrzostw Europy odbywającym się w [[Belgia|Belgii]], ''Sborna'' zwyciężyła 1:0 z [[Reprezentacja Węgier w piłce nożnej mężczyzn|Węgrami]] i w finale rozgrywanym 18 czerwca w [[Bruksela|Brukseli]] spotkała się z zespołem zachodnich Niemiec. Już majowe towarzyskie spotkanie obu drużyn pokazało wyższość drużyny RFN nad ekipą radziecką<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Biliński (red.) | imię = Henryk | tytuł = Encyklopedia Piłkarska Fuji | wydanie = | wydawca = Wydawnictwo GiA | miejsce = Katowice | rok = 1992 | strony = 77 | tom = 3 | tytuł tomu = Euro. Historia Mistrzostw Europy | isbn = 8390022729 | język = pl}}</ref>. Niemcy wygrali ponownie różnicą trzech bramek, jednak tym razem zawodnicy ''Sbornej'' nie byli w stanie zdobyć nawet honorowego trafienia. W kadrze prowadzonej przez Ponomariowa zabrakło Alberta Szesterniowa, po którym opaskę kapitana przejął Murtaz Churciława. W bramce występował wracający do formy po długiej kontuzji [[Jewhen Rudakow|Jewgienij Rudakow]] (30, [[Dynamo Kijów]]). Obok Churciławy w obronie grali Dzodzuaszwili, Kaplicznyj i Istomin, w pomocy [[Wiktor Kołotow]] (23), [[Wołodymyr Troszkin|Władimir Troszkin]] (25, obaj [[Dynamo Kijów]]) i [[Anatolij Bajdaczny]] (20, [[Dynamo Moskwa (piłka nożna)|Dynamo Moskwa]]), zaś w ataku Baniszewski, [[Anatolij Końkow]] (23, [[Szachtar Donieck|Szachtior Donieck]]) i [[Wołodymyr Onyszczenko|Władimir Oniszczenko]] (23, [[Zoria Ługańsk|Zaria Woroszyłowgrad]]). We wrześniu 1972 roku grająca w dość podobnym zestawieniu ekipa olimpijska zdobyła brązowy medal [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972|Igrzysk Olimpijskich]] w Monachium.
| |||