Jürgen Klinsmann: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Robot wspomógł poprawę ujednoznacznienia Reprezentacja Niemiec w piłce nożnej – zmieniono link(i) do Reprezentacja Niemiec w piłce nożnej mężczyzn
MastiBot (dyskusja | edycje)
m Bot poprawia przekierowania
Linia 44:
12 grudnia 1987 zadebiutował w [[Reprezentacja Niemiec w piłce nożnej mężczyzn|dorosłej drużynie narodowej]] w meczu z [[Reprezentacja Brazylii w piłce nożnej mężczyzn|Brazylią]]. Kilka miesięcy później miał już na swoim koncie brązowe medale [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1988|mistrzostw Europy]] i [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988|Igrzysk Olimpijskich]]. Pod koniec 1988 r. został wybrany na najlepszego piłkarza w RFN. Po przegranym z [[SSC Napoli]] finale [[Liga Europy UEFA|Pucharu UEFA]] w maju 1989 r. za 2 miliony [[dolar]]ów przeszedł do [[Inter Mediolan|Interu Mediolan]].
 
W [[Mediolan]]ie grał trzy lata i właśnie w tym czasie odniósł największe sukcesy w swojej karierze. W 1990 r. reprezentacja prowadzona przez [[Franz Beckenbauer|Franza Beckenbauera]] zdobyła mistrzostwo świata, a Klinsmann tworzył wraz z [[Rudi Völler|Rudim Völlerem]] podstawowy duet napastników. W czasie [[Włochy|włoskiego]] Mundialu zdobył trzy gole, w tym jednego w spotkaniu z [[Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn|Holandią]], który zadecydował o awansie do ćwierćfinału. W 1991 r. w barwach Interu świętował zwycięstwo w Pucharze UEFA, a rok później został wicemistrzem Europy z drużyną narodową, która w finale [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1992|Euro 1992]] uległa [[Reprezentacja Danii w piłce nożnej mężczyzn|Danii]].
 
Po tym turnieju występował w [[AS Monaco]], gdzie zarabiał 1,7 miliona dolarów rocznie. W 1994 r. przeniósł się do [[Tottenham Hotspur F.C.|Tottenhamu Hotspur]]. W [[Londyn]]ie odzyskał formę (w ciągu jednego sezonu zdobył 29 goli) i pod koniec rozgrywek 1994-1995 uznany został za najlepszego zawodnika ligi. [[Anglia|Angielscy]] dziennikarze nadali mu wówczas pseudonim „Nurek”, od efektownego padania w polu karnym rywali.