[[Plik:Hereros ende 19 jahrhundert.jpg|mały|Herero w tradycyjnych strojach. Koniec XIX w.]]
W ciągu XVII i XVIII wieku Herero migrowali z rejonów wschodniej Afryki na tereny dzisiejszej Namibii. Osiedlając się na trawiastych terenach zaczęli zajmować się [[pasterstwo|pasterstwem]]. Początkowo zamieszkiwali rejony obecnego Kaokoland nad rzeką [[Kunene (rzeka)|Kunene]]. Na początku XIX wieku lud Nama z [[RepublikaPołudniowa Południowej AfrykiAfryka|Republiki Południowej Afryki]], który był już w posiadaniu broni palnej, wkroczył na ich ziemie. Początkowo Nama zaczęli wypierać Herero, co doprowadziło do wojny między dwiema grupami. W tym czasie duża liczba Herero przeprawiła się przez rzekę Kunene szukając schronienia w Angoli. Zwrócili się do plemienia buszmeńskiego Ngambwe z prośbą o odstąpienie pastwisk. Od tamtej pory nazywano ich ovaHimba, co w wolnym tłumaczeniu znaczy "lud żebraczy". Wtedy też (w 1870 r.) doszło do rozszczepienia plemienia. Ostatecznie Nama i Herero weszły w okres wymiany kulturalnej. Pod koniec XIX wieku pierwsi Europejczycy zaczęli wkraczać na tereny Namibii. W [[Damaraland]] niemieccy osadnicy nabyli nieruchomości od Herero w celu ustalenia gospodarstw. W 1883 r. kupiec [[Adolf Lüderitz]] zawarł umowę z tubylcami. Wymiana później stała się podstawą niemieckich rządów kolonialnych. Terytorium przekształciło się w niemiecką kolonię pod nazwą Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia. Wkrótce potem wybuchł konflikt między kolonistami niemieckimi a pasterzami Herero z powodu sporów o dostęp do ziemi i wody, ale również z prawnej dyskryminacji rdzennej ludności przez białych imigrantów. Na początku XX w. Herero razem z Himba byli ofiarą eksterminacyjnej polityki prowadzonej przez [[Schutztruppe]], niemieckie wojska kolonialne pod dowództwem [[Lothar von Trotha|Lothara von Trothy]]. Po przegranej bitwie pod Warterbergiem Herero wycofali się na pustynię [[Kalahari]], gdzie wielu umarło z pragnienia, podczas gdy niemieckie patrole strzegły źródeł wody strzelając do zbliżających się tubylców. Szacuje się, że z 80 000 w roku 1900 pozostało tylko 16 000 w roku 1905. W setną rocznicę tego ludobójstwa niemiecka minister współpracy gospodarczej [[Heidemarie Wieczorek-Zeul]] oddała cześć pomordowanym i przeprosiła za zbrodnie w imieniu Niemców.
