Jan Patočka: Różnice pomiędzy wersjami

Początek jego przełomowej filozofii jest widoczny od [[1936]] roku, gdy habilituje się pracą "Přirozený„Přirozený svět jako filosofický problém"problém” (Świat naturalny jako problem filozoficzny). W pracach zajmował się przede wszystkim tematem "świata„świata naturalnego"naturalnego”, jego strukturą i pozycją człowieka. Rozwijał koncepcję Husserla w zakresie pojęć "„[[historyczność]]"”, "techniczność"„techniczność”, lecz z drugiej strony krytykował filozofię Heideggera, co doprowadziło go do krytyki [[Hannah Arendt]].

W swych dziełach zaczął zajmować się egzystencją człowieka w odpowiedzi na egzystencjalizm Heideggera, zakładający "wrzucenie"„wrzucenie” bytu w świat. Ustanowił oryginalne twierdzenie "Trzech„Trzech motywów ludzkiej egzystencji"egzystencji”:

Jego ''Eseje heretyckie w filozofii historii'' były jedną z inspiracji książki [[Jacques Derrida|Jacques'aJacques’a Derridy]] ''The Gift of Death''. Innymi filozofami czerpiącymi z dorobku Jana Patočki byli [[Paul Ricoeur]] i [[Roman Jakobson]], który napisali odpowiednio przedmowę i posłowie do francuskiego wydania "Esejów„Esejów..."”. Tylko niewielka część dzieł filozofa mogła wyjść za jego życia w ojczyźnie. W latach 80. pięciotomowy zbiór dzieł wyszedł w Niemczech, dziesięć książek we Francji, później prace przetłumaczono na m.in. angielski, włoski, hiszpański, polski.

Obok [[Václav Havel|Václava Havla]] i [[Jiří Hájek|JiřiegoJiříego Hájka]] był jednym z rzeczników [[Karta 77|Karty 77]] oraz autorem jej podstawowych tekstów programowych. Był także wykładowcą czeskiego odpowiednika podziemnego [[Uniwersytet Latający|"uniwersytetu„uniwersytetu latającego"latającego”]].

== DziełaPublikacje ==