Partia Pracy (Wielka Brytania): Różnice pomiędzy wersjami

Początki Labour Party związane są z końcem XIX wieku, co związane było z potrzebą budowy partii politycznej reprezentującej interesy [[proletariat]]u miejskiego który gwałtownie przybrał na liczebności. Wielu członków związków zawodowych było zainteresowanych działalnością stricte politycznych, po wyborach w 1867 i 1885, do parlamentu dostało się kilku kandydatów robotniczych popieranych przez [[Partia Liberalna (Wielka Brytania)|Partię Liberalną]]. Kandydaci tacy określani byli jako Lib-Lab (Liberal Labour). pierwszym z kandydatów którzy dostali się do parlamentu był George Odger który dostał się do parlamentu z okręgu w Southwark w wyborach w 1870 roku. W tym czasie powstało kilka małych grup o profilu socjalistycznym wśród których narodziły się pomysły zjednoczeniowe. Grupami takimi były: Niezależna Partia Pracy (założona w 1893 roku), [[Fabianie|Towarzystwo Fabiańskie]] (1884), [[marksizm|marksistowska]] Federacja Socjaldemokratyczna (1881) i Szkocka Partia Pracy<ref>Martin Crick, ''The History of the Social-Democratic Federation''</ref>. Towarzystwo Fabiańskie skupiało intelektualistów, laburzystowskich działaczy politycznych, literatów etc. Filozofia Towarzystwa zakładała zmienianie stosunków społecznych na drodze pokojowej i reformistycznej. Nazwa Towarzystwa sugerowała przejęcie taktyki rzymskiego dowódcy [[Fabiusz Kunktator|Fabiusza Kunktatora]]<ref>S. Ehrlich, ''Fabianie i socjaliści gildyjni'', "Studia Filozoficzne", 1976, nr 2, s. 151</ref>.

 

 

Brytyjski socjalizm zaczął robić postępy w samorządzie lokalnym. W 1892 roku, Fred Jowett (członek Niezależnej Partii Pracy) został pierwszym socjalistą wybranym do Bradford City Council. Kilka miesięcy później, Jowett założył oddział Niezależnej Partii Pracy w tym mieście. Jako członek rady Bradfort, Jowett przeprowadził kilka reform które były naśladowane przez inne samorządy. Na przykład, w 1904 roku, Bradford jako pierwszy samorząd lokalny w Wielkiej Brytanii zapewnił w szkołach darmowe posiłki i przeprowadził kampanię na rzecz zastępowania slumsów nowymi domami.

W 1899 roku Thomas R. Steels, członek Zjednoczonego Towarzystwa Pracowników Kolejowych z [[Doncaster]] zaproponował w swoim oddziale związkowym, organizację specjalnej konferencji Trade Union Congress (federacji związków Anglii i Walii powstałej w 1868 roku) na którym połączone zostaną różne grupy i organizacje lewicowe tak aby utworzyły one jeden organ który będzie sponsorować będzie udział kandydatów robotniczych w wyborach parlamentarnych. Wniosek Steelsa przekazany został do kierownictwa TUC, a zaproponowana przez niego konferencja odbyła się w Farrigdon Memorial Hall w dniu 26 i 27 lutego 1990 roku. W spotkaniu udział wzięło szerokie spektrum organizacji robotniczych i lewicowych - reprezentanci związków stanowili około jedną trzecią delegatów<ref>[http://www.socialisthistorysociety.co.uk/MORTIMER.HTM ‘The formation of the Labour Party – Lessons for today’ Jim Mortimer, 2000]</ref>.

 

 

Poparcie dla Komitetu wzmocnił konflikt między strajkującymi kolejarzami a spółką kolejową mający miejsce w 1901 roku. Spór skończył się nakazem zapłaty 23000 funtów odszkodowania za straty z okresu strajku, karę tę w całości opłacić mieli związkowcy. Decyzja ta odbyła się za zgodą [[konserwatyzm|konserwatywnego]] premiera [[Arthur Balfour|Arthura Balfoura]] który niespodziewanie stanął po stronie przemysłowców (dotychczas przemysłowcy stanowili tradycyjnego sojusznika Partii Liberalnej), decyzja Balfoura w oczach wielu robotników objawiła się jako brak troski o pracowników i ich problemy{{r|Thorpe}}.