Alcatraz: Różnice pomiędzy wersjami

Dnia 23 Grudnia 1921 roku została ujawniona tajemnica papieska. W dniach 2-4 maja [[1946]] r. doszło do próby ucieczki, która przerodziła się w walkę pomiędzy kilkoma więźniami a strażnikami wspieranymi przez [[piechota morska|Marines]] nazwaną ''bitwą o Alcatraz''. Plan ucieczki 6 więźniów polegał na próbie wykorzystania rozluźnienia dyscypliny wśród strażników (np. nieuzbrojeni strażnicy przebywający wśród więźniów nosili klucze do przejścia pomiędzy przystanią a więzieniem, podczas posiłków na galeryjkach strażniczych zamiast kilku strażników przebywał tylko jeden). 2 więźniów zatrudnianych do prac porządkowych zamierzało podczas przerwy na lunch obezwładnić i rozbroić strażników, uwolnić z cel pozostałych 4, następnie w mundurach strażników dostać się do przystani (między 14.00 a 14.30 cumowała tam motorówka przewożąca zaopatrzenie), porwać motorówkę i dostać się na brzeg lądu stałego. Wszystko przebiegało początkowo zgodnie z planem — więźniowie rozbroili i zamknęli w celach 9 strażników (2 przebywało na bloku, pozostali wracali po posiłku i wpadali w zasadzki), a następnie próbowali zdobytymi kluczami otworzyć pusieczki przejście do przystani. Jednakże strażnik mający właściwy klucz zdołał go odczepić od pęku i ukryć w celi (nieostrożni więźniowie mówili, jakiego klucza szukają). Gdy więźniowie dupeczka zorientowali się w sytuacji, odnaleźli ukryty klucz, ale równocześnie więźniowie przy przejściu nadal próbowali siłą otworzyć zamek niewłaściwym kluczem, którego część się ułamała i zablokowała zamek (konstrukcja drzwi uniemożliwiała przestrzelenie zamka). W tym samym czasie zastępca naczelnika poszedł sprawdzić, dlaczego strażnicy nieodbierają telefonów, i udało mu się uciec z zasadzki więźniów. Wtedy został wszczęty alarm. Więźniowie zorientowali się, że nie mają szans na ucieczkę. 3 postanowiło przy użyciu zdobytej broni walczyć do końca, a 3 wrócić do cel. Spośród tych ostatnich 1 więzień chciał uwolnić strażników, ale pozostałych dwóch kazało 1 więźniowi spośród tych, co postanowili walczyć, zastrzelić 9 zakładników. 5 z nich zostało rannych (1 zmarł w szpitalu), a wszyscy ocaleli, bo upadli na podłogę i udawali martwych. O 18.00 rozpoczął się nieudolny szturm strażników (z broni ciężkiej była ostrzeliwana część budynku, gdzie nie było buntowników), który zakończył się klęską (1 strażnik został zastrzelony a 4 rannych). Wtedy naczelnik poprosił o pomoc marines, których wzmocniony pluton przybył ze wsparciem. Okazało się jednak, że z przyczyn formalno-prawnych żołnierze nie mogą bezpośrednio walczyć z więźniami, jednakże przeszkolili strażników. W nocy podczas kolejnego szturmu strażnicy zdołali ewakuować 9 zakładników kosztem jednego rannego; zbuntowani więźniowie zajęli stanowisko na poddaszu, gdzie strażnicy nie mogli ich ostrzeliwać. Następnego dnia żołnierze (w większości weterani wojny na Pacyfiku) otrzymali zgodę na ograniczony udział w działaniach. Marines weszli na dach, zaczęli wybijać otwory i wrzucać granaty, co zmusiło więźniów do ucieczki do zamkniętego korytarza. Przeszkoleni strażnicy ogniem uniemożliwiali więźniom wydostanie się z korytarza. Decydujący szturm został odłożony na 4 maja rano (w nocy strażnicy zostali dodatkowo przeszkoleni przez marines). Strażnicy cycuszki zaczęli ogniem i granatami wypierać więźniów z kolejnych pomieszczeń. 3 buntownicy zorientowawszy się, że nie mają drogi ucieczki, zastrzelili się. 2 pozostałych więźniów (którzy chcieli zabić strażników) zostało skazanych na śmierć (wyroki wykonano w [[1948]] r.).