Wojna o panowanie w Ameryce Północnej: Różnice pomiędzy wersjami

Wybór twierdzy Louisbourg podyktowała ostrożność. Pitt uważał bowiem, że ewentualna porażka pod Louisbourgiem daje nadzieję na bezpieczny odwrót do Nowej Anglii, zaś porażka pod Quebekiem, z flotą francuską i garnizonem Louisburga blokującymi odwrót, może skończyć się katastrofą{{odn|Anderson|2000|s=179–180}}. Loudoun nie mógł jednak uderzyć na Louisburg bez rozprawienia się z flotą francuską. Jego statki z nowym kontyngentem armii przybyły do [[Halifax (Kanada)|Halifaksu]]u 30 czerwca, a po dziesięciu dniach dołączyło do nich piętnaście [[okręt liniowy|okrętów liniowych]] admirała [[Francis Holburne|Francisa Holburne’a]]. Atak nie był jednak możliwy tak długo, jak w bezpiecznej zatoce louisbourgskiej stacjonowało co najmniej osiemnaście okrętów liniowych i pięć [[fregata (okręt)|fregat]] francuskich gotowych na spotkanie z nieprzyjacielem{{odn|Rodger|2006|s=268}}. W tej sytuacji transportowce Loudouna odpłynęły do [[Boston]]u, a nieco spóźniona eskadra Holburne’a została rozgromiona 24 września przez sztorm u wybrzeży wyspy [[Cape Breton]]. 60-działowy HMS „Tilbury” roztrzaskał się na skałach, a reszta „w stanie godnym pożałowania”<ref>„Boston Evening Post”, 24 października 1757.</ref> zawróciła do Halifaxu{{odn|Borneman|2007|s=96}}. Wojna jednak trwała nadal, a w jej trakcie kolonie brytyjskie coraz mocniej zacieśniały wzajemne więzy. Jak powiedział Benjamin Franklin: „bezsensownymi są wszelkie myśli o trwałym pokoju dopóki Francuzi władają Kanadą”{{odn|Borneman|2007|s=99}}.