Wikipedia

Masakra w Sabrze i Szatili: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m MalarzBOT: Kataeb przeniesiono do Falanga Libańska
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
Boty
391 617 edycji
m Poprawiam nazwiska izraelskich polityków.
Linia 8:
OWP używała południowego Libanu jako bazy wypadowej przeciwko Izraelowi, a Izrael dokonywał odwetowych nalotów na pozycje OWP w Libanie. 6 czerwca 1982 Izrael zdecydował się na interwencję wojskową, wprowadzając 60 000 żołnierzy na terytorium Libanu. Interwencja ta została oficjalnie potępiona przez [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]]. Po dwóch miesiącach w wyniku działań [[Stany Zjednoczone|USA]] podpisano zawieszenie broni, na mocy którego Liban miał pozostawać pod nadzorem sił międzynarodowych.
 
1 września oficjalnie zakończono wycofywanie sił OWP z okolic Bejrutu, co zapowiadało stabilizację sytuacji. Uległa ona jednak gwałtownemu pogorszeniu 14 września wskutek zamachu bombowego, w którym zginął [[Baszir al-Dżumajjil]] - nowo wybrany prezydent Libanu i jednocześnie lider Falangi. Zamach – jak się później okazało – został przeprowadzony przez prosyryjskiego bojówkarza, lecz o zabójstwo obwiniono początkowo OWP. W kilka godzin po zamachu [[Ariel Szaron]] zdecydował o ponownym wkroczeniu sił izraelskich do zachodniej (muzułmańskiej) części Bejrutu, łamiąc warunki ww. zawieszenia broni. Jako uzasadnienie tej decyzji Szaron przedstawił ocenę, jakoby w Bejrucie pozostało 2000-3000 "terrorystów"„terrorystów” z OWP (według danych administracji amerykańskiej liczba pozostałych tam członków grup bojowych OWP była w rzeczywistości znikoma)<ref name=article_NYT>[http://www.nytimes.com/2012/09/17/opinion/a-preventable-massacre.html?_r=0 Dodatkowe światło na okoliczności wydarzeń i rolę sił zbrojnych Izraela rzucają m.in. odtajnione dokumenty amerykańskie, wspomniane w artykule New York Times z września 2012 roku.]</ref>. Oddziały izraelskie otoczyły m.in. dwa obozy uchodźców palestyńskich: Sabra i Szatila.
 
Szaron i [[RafaelRefa’el EitanEtan (generał)|RafaelRefa’el EitanEtan]] zezwolili członkom Falangi na wkroczenie do obozów pod pretekstem ujęcia ukrywających się tam bojowników OWP. 16 września 1982 o godzinie 18. falangiści weszli do obozów. Kierując się chęcią odwetu za zabójstwo Dżemajela w ciągu następnych 36-48 godzin dokonali oni masakry mieszkających tam Palestyńczyków.
 
== Odpowiedź międzynarodowa ==
16 grudnia 1982 [[Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych|Zgromadzenie Ogólne ONZ]] potępiło masakrę i oficjalnie uznało ją za akt ludobójstwa<ref>''A/RES/37/123(A-F) UN General Assembly, 16 grudnia 1982''.</ref>. Żadne akcje narodowe ani międzynarodowe nie zostały nigdy przedsięwzięte przeciwko dowódcy Elie Hobeika, który zginął 20 lat później w wybuchu bomby w Bejrucie.
 
Masakra przyciągnęła uwagę mediów na całym świecie. Większość relacji skupiała się na roli Izraela. [[Włochy|Włoscy]] pracownicy lotnisk zbojkotowali izraelską linię lotniczą [[El Al]]. W synagogach w [[Mediolan]]ie i [[Rzym]]ie podłożono bomby.
Linia 23:
W szwedzko-francusko-niemiecko-libańskim filmie dokumentalnym ''Massaker''<ref>[http://www.dschointventschr.ch/dv/stage/filmflyer.php?shortcut=MASSAKER ''Massaker''].</ref> (2005) sześciu byłych żołnierzy libańskich, którzy uczestniczyli w masakrze, zeznało, że Izrael bezpośrednio brał w niej udział. Jeden z nich stwierdził, że widział izraelski buldożer niszczący zamieszkany budynek wewnątrz obozu. Inny zeznał, że izraelscy żołnierze zaopatrzyli ich w materiały do zniszczenia ciał pozostawionych na ulicach.
 
W 2008 roku [[Ari Folman]], jeden z żołnierzy izraelskich biorących udział w tych zajściach, zrealizował animowany film ''[[Walc z Baszirem]]''<ref>[http://www.imdb.com/title/tt1185616/ ''Vals Im Bashir''] w [[The Internet Movie Database|IMDBIMDb]].</ref>, w którym podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie o odpowiedzialność swoją i współtowarzyszy za masakrę. Film ten, utrzymany w konwencji dokumentu, zdobył Złoty Glob 2009 w kategorii najlepszy film zagraniczny, a także był nominowany do Oskara w tej samej kategorii.
 
== Sabra i Szatila po masakrze ==
Linia 31:
* [[masakra w Damur]]
 
== LiteraturaBibliografia ==
* Al-Hout ''Sabra And Shatila: September 1982''. Pluto Press. ISBN 0-7453-2302-2.
* Joel Campagna (2002) [http://www.worldpress.org/Mideast/460.cfm The Usual Suspects]. ''[[World Press Review]]'' '''49''' (4).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Masakra_w_Sabrze_i_Szatili”