Szlachta: Różnice pomiędzy wersjami

Rządy zaborcze przeprowadzały weryfikację szlachectwa, w celu wyłączenia drobnej szlachty i szlachty-[[gołota|gołoty]]<ref>[[Józef Szymański (historyk)|Józef Szymański]], ''Nauki pomocnicze historii'' Warszawa 1983, s.667n.</ref>. W 1775 utworzono prawne ramy dla szlachectwa galicyjskiego, na wzór śląskiego, czeskiego czy austriackiego. Szlachtę podzielono na dwie grupy: ''panów'' i ''rycerzy'' (patrz wyżej: Austria). Analogiczną akcję przeprowadzono w roku 1777 w [[zabór pruski|zaborze pruskim]]. Za kryterium legitymacji szlachectwa i herbu przyjęto dzierżenie senatorstwa, posłowanie na sejmy, sprawowanie urzędów ziemskich oraz posiadanie włości. W [[zabór rosyjski|zaborze rosyjskim]] akcję legitymacyjną, opierającą się na analogicznych kryteriach, prowadziły sądy ziemskie, a od roku 1785 rządy gubernialne, które założyły księgi szlacheckie. Od utworzenia przez [[Paweł I Romanow|Pawła I]] Heroldii w Petersburgu, kompetencje legitymacyjne należały do niej. [[Księstwo Warszawskie]] teoretycznie likwidowało nierówności stanowe, w praktyce zatrzymało herby i szlachectwo, chociaż nie otoczono ich opieką prawną. Uznano za szlachtę wszystkich, którzy takie przywileje mieli przed rozbiorami, jak i tych, którzy szlachectwo uzyskali z rąk zaborców. [[Konstytucja Królestwa Polskiego]] podobnie potraktowała te sprawy, w r. 1815 założono wojewódzkie księgi szlachty, a prawo nobilitowania przyznano carowi, jako królowi polskiemu, zaś legitymowania senatowi. Zagadnienia heraldyczne rozwiązywała Deputacja Heraldyczna Senatu. W 1836 powstała [[Heroldia Królestwa Polskiego]].

 

 

=== [[Rosja]] ===