Władysław został w 1470 roku wyznaczony na następcę tronu przez [[Władcy Czech|króla czeskiego]] [[Jerzy z Podiebradów|Jerzego z Podiebradów]] w zamian za pomoc Polaków w walce Jerzego z [[Władcy Węgier|królem węgierskim]] i pretendentem do czeskiej korony, [[Maciej Korwin|Maciejem Korwinem]]. [[Układ w Grazu|Układem w Grazu]] Kazimierz Jagiellończyk uzyskał poparciempoparcie dla sukcesji syna w Czechach ze strony [[Święty Cesarz Rzymski|cesarza]] [[Fryderyk III Habsburg|Fryderyka III Habsburga]]. W 1471 roku Jerzy zmarł, a zdominowany przez sprzyjających Jagiellonom [[Utrakwiści|utrakwistów]] sejm czeski zebrany w [[Kutná Hora|Kutnej Horze]] wybrał Władysława na króla. Władysław zobowiązał się doprowadzić do unormowania stosunków państwa czeskiego z papieżem [[Sykstus IV|Sykstusem IV]] i spłacić długi Jerzego ciążące na czeskim skarbie. Walki z Węgrami trwały nadal. Korwin, cieszący się poparciem papieża oraz czeskich katolików i używający tytułu króla czeskiego, już wcześniej opanował [[Śląsk]], [[Morawy]] i [[Łużyce]]. W 1474 roku Władysław [[Układ w Norymberdze|zawarł w Norymberdze]] przymierze przeciw Węgrom z cesarzem. Tymczasem dyplomacja papieska zabiegała o sojusz Krzyżaków i Węgrów przeciw Czechom oraz Polsce. W tym samym roku wojsko polskie pokonało Węgrów [[bitwa pod Swanowicami|pod Swanowicami]] i przystąpiło do oblężenia [[Wrocław]]ia, którego jednak nie zdołało zdobyć. Później Kazimierz Jagiellończyk nie mógł już dłużej wspierać syna zbrojnie, ponieważ obradujący w Piotrkowie sejm nie zezwolił na dalszą wojnę. Władysław wkroczył do opanowanej przez Korwina Austrii, został jednak pokonany. Cesarz, jako senior władców czeskich, był zmuszony przekazać inwestyturę na Czechy królowi Węgier. Pod naciskiem stanów czeskich zawarto [[pokój w Brnie]] w 1478 roku, potwierdzony [[pokój w Ołomuńcu|rok później w Ołomuńcu]]. Na jego mocy obaj pretendenci mieli używać tytułu króla czeskiego, a Korwin utrzymał władzę w opanowanych prowincjach.
