Historia Chin: Różnice pomiędzy wersjami

Władcy dynastii Jin, po opanowaniu ziem królestw Wei i Shu rozpoczęli działania zmierzające do zjednoczenia wszystkich ziem Chińskich. Zjednoczenia dokonali w 280, po pokonaniu dynastii Wu. Władali oni terytorium dawnego cesarstwa Han do [[316]] i czasy te noszą nazwę okresu Zachodniej dynastii Jin. W następnym roku, w wyniku najazdów plemion koczowniczych, dynastia straciła ziemie północne i znaczną część ziem zachodnich; stolicę państwa przeniesiono do obecnego Nankinu, i przez ponad sto lat dynastia Jin panowała nad dawnym terytorium królestwa Wu. Te czasy noszą nazwę okresu Wschodniej dynastii Jin, jej ostatni władca został w 420 pozbawiony tronu przez swego generała, Liu Yu. Tymczasem na dawnych ziemiach królestw Wei oraz Shu plemiona niechińskie: Xiongnu, Jie, [[Xianbei]], [[Di]] i [[Qiang]] zakładały lokalne państewka; zapoczątkowało to, według nazewnictwa historiografii chińskiej, Okres Szesnastu Królestw Pięciu Ludów Barbarzyńskich (304-387). Powstały też efemeryczne chińskie dynastie narodowe, jak np. [[Wcześniejsza dynastia Liang]] (314-376), panująca na pograniczu obecnych prowincji Gansu i regionu autonomicznego [[Ningxia]]. Na północy Chin powstała, utworzona przez ród [[Tuoba]] ze związku plemiennego [[Xianbei]], [[północna dynastia Wei]] ([[386]]-[[535]]), która początkowo panowała na pograniczu prowincji Shanxi i [[Mongolia Wewnętrzna|Mongolii Wewnętrznej]] ze stolicą w [[Datong]], a następnie podporządkowała sobie całe północne Chiny.