Maciej Mielżyński (powstaniec śląski): Różnice pomiędzy wersjami

Jego ojciec, Karol Ignacy hr. Mielżyński, był ziemianinem z Chobienic w powiecie wolsztyńskim, w Wielkopolsce. Matka Emilia pochodziła z rodu hrabiów Bnińskich. Jego rodzina należała do najbogatszych w Wielkopolsce. Ukończył szkołę średnią w [[Leszno|Lesznie]], a potem studiował prawo i malarstwo w [[Monachium]]. Odbył służbę wojskową w armii niemieckiej w latach [[1894]] – [[1898]], a następnie w latach 1898 – [[1914]] odbywał praktyki rolnicze w [[Będlewo|Będlewie]] i [[Dakowy Mokre|Dakowach Mokrych]]. W latach [[1903]]-[[1914]] był posłem do [[Reichstag]]u. 21 grudnia 1913 roku zastrzelił zdradzającą go żonę Felicję z Potockich (córkę hr. Bolesława Eligiusza Potockiego z Będlewa i Józefy z Mycielskich) oraz jej siostrzeńca i kochanka – hr. Alfreda Miączyńskiego (syna Władysława Miączyńskiego i Heleny z Potockich – siostry przyrodniej Felicji). Chociaż sąd go uniewinnił (działał w obronie honoru), stosowany był wobec niego w Wielkopolsce bojkot towarzyski.

 

 

Maciej Mielżyński w 1909 roku zaczął interesować się sprawami górnośląskimi, politycznie związał się z [[Narodowa Demokracja|endecją]]. Kupił też wydawnictwo [[Karol Miarka|Karola Miarki]] seniora w [[Mikołów|Mikołowie]]. [[I wojna światowa|I wojnę światową]] spędził w szeregach armii niemieckiej. W [[1920]] roku wstąpił do [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]] w stopniu [[major]]a. W styczniu [[1921]] został oddelegowany na [[Górny Śląsk]] (już jako [[podpułkownik]] kawalerii). Początkowo zastępca dowódcy, a od kwietnia 1921 roku dowódca tajnej organizacji wojskowej [[Polska Organizacja Wojskowa Górnego Śląska#Dowództwo Obrony Plebiscytu|Dowództwo Obrony Plebiscytu (DOP)]]. W chwili wybuchu III powstania śląskiego DOP został przekształcony w [[Polska Organizacja Wojskowa Górnego Śląska#Naczelna Komenda Wojsk Powstańczych|Naczelną Komendę Wojsk Powstańczych]], a Mielżyński stanął na czele III powstania śląskiego. [[31 maja]] 1921 roku został odwołany z zajmowanego stanowiska i pod koniec 1921 roku przeniesiony w stan spoczynku. W 1924 roku był oficerem pospolitego ruszenia kawalerii [[5 Pułk Ułanów Zasławskich|5 Pułku Ułanów Zasławskich]] w [[Ostrołęka|Ostrołęce]], w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. W [[1927]] roku objął majątek ziemski [[Gołębiewko (województwo pomorskie)|Gołębiewko]] pod [[Tczew]]em, na [[Pomorze|Pomorzu]] Gdańskim, gdzie przebywał do [[1939]] roku.