Juliusz III: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m poprawiam przekierowania
eliminacja przecinka, który w tym miejscu jest błędem interpunkcyjnym
Linia 53:
 
=== Pontyfikat ===
Wkrótce po objęciu [[Stolica Apostolska|Stolicy Piotrowej]] Juliusz postanowił reaktywować [[sobór trydencki]] (co zobowiązał się zrobić składając kapitulacje wyborcze){{r|Kelly}}. Dokonał tego 14 listopada 1550, kiedy to wydał [[bulla|bullę]] ogłaszającą powrót soboru do [[Trydent]]u{{r|Wollpert}}. Rozpoczął się on 1 maja 1551 i odbył kilka sesji, jednak król Francji [[Henryk II Walezjusz|Henryk II]] odmówił udziału jego kraju w soborze, co doprowadziło do sporu pomiędzy [[Walezjusze|Walezjuszami]], a [[Habsburgowie|Habsburgami]]{{r|Kelly}}. Do konfliktu przyczyniła się także żądanie króla oddania Francji, [[lenno|lenna]] papieskiego – [[Parma|Parmy]], gdzie urzędował [[Ottavio Farnese]], wnuk [[Paweł III (papież)|Pawła III]]{{r|Kelly}}. Interwencja zbrojna nie rozstrzygnęła tej kwestii, więc Juliusz został zmuszony oddać Parmę Francji i zawrzeć niekorzystny dla siebie pokój{{r|Kelly}}. Usiłował później doprowadzić do pokoju pomiędzy zwaśnionymi władcami, lecz jego nadgorliwa neutralność wzbudzała niechęć z obu stron{{r|Kelly}}.
 
W spawach wewnętrznych nie wykazywał nadzwyczajnych inicjatyw, z wyjątkiem założenia rzymskiego [[Collegium Germanicum]] i reformy zakazującej kumulowaniu [[beneficjum|beneficjów]] hierarchom kościelnym{{r|Kelly}}. 21 lipca 1550 zatwierdził konstytucję [[Jezuici|Towarzystwa Jezusowego]]. Za jego pontyfikatu, doszło do krótkotrwałej obediencji Stolicy Apostolskiej w Anglii – w 1553 roku na tron wstąpiła [[Maria I Tudor|Maria Katoliczka]], a kardynał Pole, został [[legat papieski|legatem papieskim]] z dużymi uprawnieniami{{r|Kelly}}. W listopadzie tego samego roku Pole przewodniczył [[synod]]owi, który uwolnił Anglię od schizmy{{r|Kelly}}.