Wojna o sukcesję polską: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawiam przekierowania |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) |
||
Linia 80:
O ile król szwedzki dysponował znakomitym narzędziem wojny w postaci swej armii, konfederaci posiadali siłę zbrojną w trakcie permanentnej organizacji. Po początkowym sukcesie, jakim było zniszczenie w marcu 1735 roku silnego oddziału saskiego działającego w [[Wielkopolska|Wielkopolsce]], konfederaci ponieśli w maju 1735 roku dotkliwą klęskę pod Stężycą od połączonych wojsk rosyjsko-saskich. Przekreśliło to plany inwazji na Saksonię i złamało morale stronników Leszczyńskiego.
Kolejnym ciosem dla [[konfederacja dzikowska|konfederacji dzikowskiej]] było przejście pod [[Zakliczyn]]em regimentarza [[Józef Potocki (hetman wielki koronny)|Józefa Potockiego]] z najlepszymi oddziałami na stronę saską już pod koniec lutego 1735 roku. Opór zbrojny zaczął się załamywać. [[Adam Tarło]] – najbardziej niezłomny z wodzów konfederacji na czele pięciu tysięcy konnicy ruszył z Wielkopolski ku ziemiom elektora saskiego, jednak w czasie przeprawy przez [[Odra|Odrę]] pod [[Krosno Odrzańskie|Krosnem Odrzańskim]] został rozbity przez wojsko pruskie, które z silną artylerią zastąpiło mu drogę. Resztki sił konfederackich przedarły się do [[Francja|Francji]]. Wkrótce zmiana sytuacji międzynarodowej odebrała najzagorzalszym zwolennikom ostatnie nadzieje na powodzenie sprawy Leszczyńskiego. W październiku 1735 Francja zawarła pokój z Austrią, co podważało jej sojusz z dzikowianami i zapowiadało wycofanie poparcia francuskiego rządu dla konfederacji. 26 stycznia 1736 roku [[Stanisław Leszczyński]] abdykował w [[Kaliningrad|Królewcu]]. Zwalniało to jego zwolenników od przysięgi elekcyjnej. Rzeczpospolitą uspokoił ostatecznie [[sejm pacyfikacyjny (1736)]] roku<ref name=Szymanski/>.
Po wygaśnięciu działań wojennych na terenie Rzeczypospolitej armia rosyjska ruszyła na zachód Europy, by wziąć udział w walkach z Francją i wymusić na niej zakończenie wojny. Korpus generała Piotra Lacy’ego osiągnął w roku 1735 [[Ren]], jednak nie zdążył już wejść do walki. Po raz pierwszy w historii armia imperium carskiego zapuściła się tak daleko na zachód kontynentu.
| |||