Bolesław Szabelski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Życiorys: Poprawiono literówkę Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z aplikacji mobilnej |
→Życiorys: Poprawiono literówkę, Nie ma organisty Strużyńskiego tylko Mieczysław Strużyńskiego Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z aplikacji mobilnej |
||
Linia 19:
== Życiorys ==
[[Plik:Franciszek Szabelski.jpg|200px|left|thumb|Ojciec kompozytora Franciszek Szabelski (1869-1934)]]Szabelski dorastał w [[Sadowne (wieś w województwie mazowieckim)|Sadownem]] pod [[Warszawa|Warszawą]], gdzie jego ojciec Franciszek osiadł na początku XX wieku i podjął pracę jako organista w tamtejszym kościele. Od 12 roku życia uczęszczał do szkoły organistów przy [[Warszawskie Towarzystwo Muzyczne|Warszawskim Towarzystwie Muzycznym]]. Ukończył ją w 1913 r. jako jeden najlepszych absolwentów. Potem kontynuował naukę gry na organach u [[Mieczysław
Po wybuchu [[I wojna światowa|pierwszej wojny światowej]] Szabelski trafił wraz z wycofującymi się wojskami rosyjskimi do [[Kijów|Kijowa]]. Ukończył tam kurs nauczycielski [[Macierz Polska|Macierzy Polskiej]] i został też członkiem [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]]. Po powrocie do Polski w 1918 r. na krótko trafił do [[Płock]]a, gdzie został organistą w katedrze i nauczycielem w szkole organistowskiej. Pod koniec 1918 r. zaciągnął się do [[Wojsko Polskie (II RP)|wojska polskiego]]. Służył w wileńskim 3. pułku artylerii i brał udział w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]]. Po demobilizacji jesienią 1920 r. udał się na [[Górny Śląsk]], gdzie brał udział w przygotowaniach do [[Plebiscyt na Górnym Śląsku|plebiscytu]].
W 1921 r. powrócił do Warszawy, gdzie pracował jako organista, m.in. w kościele garnizonowym na Powązkach. Kontynuował studia organowe u
W Katowicach Szabelski szybko stał się znany nie tylko jako wirtuoz gry na organach, którą wykładał w konserwatorium (do końca lat 40. koncertował też w katowickich kościołach i radiu), ale też też ambitny kompozytor. Śląska publiczność ciepło przyjęła zarówno ''II Symfonię'' jak i ''Suitę'' czy ''Etiudę''.
| |||