Ariel Szaron: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Bot poprawia linkowania, typografie i dokonuje drobnych poprawek redakcyjnych.
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Drobne zmiany typogrficzne, poprawa linkujących.
Linia 17:
{{wymowa|He-Ariel Sharon.ogg|'''Ariel Szaron'''}}, '''Arik Szaron''' ([[język hebrajski|hebr.]] אֲרִיאֵל שָׁר‏וֹן), właściwie '''Ariel Scheinerman''' ([[język hebrajski|hebr.]] אָרִיק) (ur. [[26 lutego]] [[1928]] w [[Kefar Malal]], zm. [[11 stycznia]] [[2014]] w [[Tel Awiw-Jafa|Tel Awiwie]]) – [[izrael]]ski [[polityk]] i dowódca wojskowy (generał major), [[premierzy Izraela|premier Izraela]] w latach 2001–2006, stał na czele [[Dwudziesty dziewiąty rząd Izraela|dwudziestego dziewiątego]] i [[Trzydziesty rząd Izraela|trzydziestego]] rządu Izraela.
 
Szaron byłBył żołnierzem [[Siły Obronne Izraela|Sił Obrony Izraela]] od czasu ich powstania w 1948. Jako spadochroniarz i oficer, uczestniczył w [[I wojna izraelsko-arabska|I wojnie izraelsko-arabskiej (1948–1949)]], dowodząc [[Pluton (wojsko)|plutonem]] w [[Brygada AlexandroniAleksandroni|Brygadzie AlexandroniAleksandroni]] i biorąc udział w wielu bitwach (m.in. w [[operacja Bin Nun Alef]]). Był głównym twórcą sił specjalnych izraelskiej armii (tzw. [[Jednostka 101]]) i akcji odwetowych za ataki [[Arabowie|arabskich]] ''fedainów''. Brał także udział w operacjach wojskowych podczas [[Kryzys sueski|kryzysu sueskiego]] w 1956, [[Wojna sześciodniowa|wojny sześciodniowej]] w 1967, [[Wojna na wyczerpanie|wojny na wyczerpanie]] (1967-1970) oraz [[Wojna Jom Kippur|wojny Jom Kippur]] w 1973. Jako minister obrony, kierował izraelskimi siłami podczas [[Wojna libańska|wojny libańskiej]] w 1982. Uznawany był za jednego z najwybitniejszych dowódców wojskowych w historii Izraela.
 
Po zakończeniu kariery w armii, rozpoczął działalność polityczną. Wstąpił do [[prawica|prawicowej]] partii ''[[Likud]]'' i zajmował ministerialne stanowiska w rządach tworzonych przez to ugrupowanie w latach 1977-1992 i 1996-1999. W 1983 stworzona przez izraelski rząd tzw. Komisja Kahana orzekła, że Szaron, jako minister obrony w trakcji wojny w Libanie w 1982, ponosi ''osobistą odpowiedzialność za zignorowanie niebezpieczeństwa rozlewu krwi i zemsty'', do których doszło w wyniku [[Masakra w Sabrze i Szatili|ataku libańskich oddziałów maronickich na palestyńskich cywili znajdujących się w obozach dla uchodźców Sabra i Szatila]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko =Schiff | imię =Ze’ew |nazwisko2 =Ya'ari | imię2 =Ehud | tytuł =Israel's Lebanon War | wydawca = Simon and Schuster | miejsce = | rok =1984 | strony =283-284 | isbn =0-671-47991-1}}</ref>. Komisja zarekomendowała usunięcie Szarona ze stanowiska ministerialnego. Początkowo odmówił on złożenia rezygnacji, jednak ostatecznie to uczynił.