Dziady (wędrowni żebracy): Różnice pomiędzy wersjami

Postać wędrownego dziada-żebraka była częstym motywem literackim. Już w okresie staropolskim pojawiają się pierwsze satyryczne dialogi ukazujące środowisko dziadowskie w sposób parodystyczny (''Peregrynacja dziadowska'', ''Tragedia żebracza''). W późniejszych okresach spotkać można wiele utworów, w których wędrowni żebracy odgrywają większą lub mniejszą rolę; do najbardziej znanych należą powieści [[Józef Dzierzkowski|Józefa Dzierzkowskiego]] (''Król dziadów''), [[Józef Ignacy Kraszewski|Ignacego Kraszewskiego]] (''Zygmuntowskie czasy''), [[Edward Redliński|Edwarda Redlińskiego]] (''Konopielka'') i [[Tadeusz Nowak (pisarz)|Tadeusza Nowaka]] (''Wniebogłosy'').

 

{{Przypisy}}