Salvador Allende: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zbędne powtórzenie |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Bot dokonuje drobnych zmian redakcyjnych oraz typograficznych |
||
Linia 10:
|od = 1970
|do = 1973
|poprzednik = [[Eduardo Frei
|następca = [[Augusto Pinochet]]
|odznaczenia = {{order|SU-LNP|L|20}}<br />[[Plik:Ribbon jose marti.png|40px|link=Order José Martí|Order Joségo Martí (Kuba)]] {{order|OTORT|Z}}
Linia 44:
Allende wystartował w wyborach w 1970 roku. Nie było mu jednak dane łatwo uzyskać nominacji koalicji Jedności Ludowej (socjalistów, liberałów, komunistów i ludowców). Duża część działaczy Partii Socjalistycznej nie akceptowała ''chilijskiej drogi do socjalizmu'' Allende jednak przyszły prezydent uzyskał poparcie w mniejszych partiach koalicji. Sondaże wyborcze wskazywały na wygraną [[Jorge Alessandri]]ego, kandydata prawicy. Kandydat Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej Radomiro Tomic, był bardziej lewicowi niż jego chadeccy poprzednicy. W tym czasie Stany Zjednoczone nie udzieliły wsparcia konkurentom Allende, własne sondaże rządu USA ukazywały jako zwycięzcę kandydata prawicy Alessandriego, kandydat prawicy od rządu amerykańskiego otrzymał jedynie około 350 tys. dolarów za pośrednictwem firmy ITT (International Telephone & Telegraph)<ref>Uribe y Opaso. s. 250.</ref>. W okresie kampanii do prawicy poprzez grupy takie jak Yarur, Hirmas i Edward należało 70% środków przekazu w tym 95% radiostacji i 38 z 42 dzienników. Duża część pism czy rozgłośni była podporządkowana oficjalnie bądź półoficjalnie zagranicznym koncernom skonfliktowanym z socjalistami (Esso, Anaconda i Kennecott). Sytuacja ta mocno utrudniała Allende prowadzenie własnej kampanii<ref name="marzec69">Zdzisław Marzec ''Umierać za Chile'' s.69-71, KRAJOWA AGENCJA WYDAWNICZA RSW „PRASA-KSIĄŻKA-RUCH” Warszawa 1980.</ref>.
W Waszyngtonie, gdy [[Richard Nixon]] dowiedział się o wyborze Allende, stwierdził, że “niech ich gospodarka [Chile] jęczy z rozpaczy”<ref>[[Naomi Klein]] ''Milton Friedman did not save Chile''.</ref> – Nixon nakazał CIA zorganizować dwa plany, które miałyby zatrzymać Allende po wygraniu przez niego wyborów. Według pierwszego Kongres miałby podać Allende do dymisji, a tym samym zorganizować nowe wybory, w których zwycięstwo odniósłby [[Eduardo Frei
Według [[archiwum Mitrochina]], Allende był zarejestrowany przez [[KGB]] jako agent (kryptonim „LEADER”), którego głównym zadaniem była „reorganizacja chilijskiej armii i wywiadu, oraz ustanowienie relacji między służbami Chile i ZSRR”. KGB wyasygnowało znaczące kwoty zarówno na wynagrodzenie Allende, jak i na konkretne zadania operacyjne. Początkowo miał on otrzymać 30 tys. dolarów wynagrodzenia prywatnego oraz 400 tys. dolarów na kampanię wyborczą. Następnie miał otrzymać 50 tys. dolarów na cele prywatne oraz dalsze 100 tys. dolarów przekazane na potrzeby [[Komunistyczna Partia Chile|Komunistycznej Partii Chile]]. Kontaktem operacyjnym Allende miał być według tych źródeł Światosław Kuźniecow (kryptonim „LEONID”)<ref>Christopher Andrew, Wasilij Mitrochin ''Archiwum Mitrochina'', t.II ''KGB i świat'' Poznań 2006, Wyd. Rebis, {{ISBN|83-7301-867-0}}.</ref><ref>{{Cytuj stronę |url=http://www.wprost.pl/ar/129003/Salvador-Allende-agentem-KGB/ |tytuł=Salvador Allende agentem KGB |data=2008-05-03 |opublikowany=Wprost.pl}}</ref>.
Linia 81:
=== Polityka Stanów Zjednoczonych ===
Po wyborze Allende na prezydenta, CIA opracowała plan ''szkodzenia'' rządowi nowego prezydenta. Jeszcze przed zaprzysiężeniem Allende rząd amerykański zaangażował akcję porwania głównodowodzącego armii generała Scheidera, który w trakcie próby porwania został zastrzelony (22 października 1970)<ref>Rodney Castleden:
Stany Zjednoczone były szczególnie zaniepokojone planami nacjonalizacji przemysłu w Chile, ze względu na poważne zaangażowanie kapitałowe w ten kraj kilku wielkich amerykańskich korporacji – szczególnie w przemysł wydobywczy rud [[miedź|miedzi]]. Szczególnie wrogo nastawiony był do niego prezydent [[Richard Nixon]], który krytykował Allende w oficjalnych przemówieniach i wspierał otwarcie finansowo i moralnie jego oponentów w drodze do prezydentury. Z drugiej jednak strony Allende wspierany był środkami finansowymi gromadzonymi przez partie marksistowskie, socjaldemokratyczne i komunistyczne z całego świata. Stany Zjednoczone reprezentowane były w Chile przez korporacje, takie jak Anacoda, ITT i Kennecott, zdaniem rządu amerykańskiego reformy miały uderzyć w korporacje. Sytuacja ta pogorszyła jedynie stosunki chilijsko-amerykańskie. Odszkodowania dla korporacji Anaconda Copper Mining Company, należącej do rodzin Rockefeller i Rothschild w wysokości 250 milionów dolarów zostały wypłacone dwa lata po zamachu wojskowym w którym obalono rząd Allende. Rząd Chile kontynuował rozpoczętą przez prawicowego prezydenta Eduardo Freia reformę rolną. Dużym sukcesem okazało się też zdobycie przez popierającego Front Ludowy poetę [[Pablo Neruda]], literackiej Nagrody Nobla. Dzięki wdrażanym reformom i sprzyjającej polityce międzynarodowej Front Ludowy w najbliższych wyborach uzyskał 49,731% głosów (lub według innych źródeł 50,86%)<ref>Informacja znajduje się na oficjalnej stronie http://www.salvador-allende.cl. Według innych źródeł Front Ludowy uzyskał 50,86%.</ref>.
Spór rządu z opozycją i USA został dodatkowo zaogniony w roku 1971, kiedy Allende zdecydował się nawiązać stosunki dyplomatyczne z [[Kuba|Kubą]], mimo że Chile podpisało wcześniej traktat o przystąpieniu do [[Organizacja Państw Amerykańskich|Organizacji Państw Amerykańskich]], który zabraniał członkom tej organizacji nawiązywania tego rodzaju stosunków z Kubą. Co więcej, Allende zaprosił [[Fidel Castro|Fidela Castro]], z którym już wcześniej utrzymywał przyjazne kontakty, do złożenia oficjalnej wizyty w Chile. Castro spędził w Chile trzy tygodnie, prywatnie wyrażał jednak niezadowolenie i sceptycyzm wobec pokojowych rządów Allende. W trakcie swego pobytu podczas przemówień i pochodów kubański przywódca wielokrotnie wyrażał poparcie dla reform rządu Jedności Ludowej. Od tego momentu Allende podjął (a według przeciwników ujawnił) szeroką współpracę z Ruchem Państw Niezaangażowanych, Kubą a później z ZSRR. Jako prezydent kraju, Chile jako pierwsze państwo w regionie (na obu kontynentach Ameryki) uznało niepodległość Chińskiej Republiki Ludowej, która w tym czasie uważała się za głównego przeciwnika ZSRR na arenie światowej<ref>Rodney Castleden:
==== Sprawa chilijskiej miedzi ====
Linia 251:
{{Prezydenci Chile}}
{{Kontrola autorytatywna}}
|