Catapult aircraft merchant: Różnice pomiędzy wersjami

We wstępnej fazie [[Bitwa o Atlantyk|bitwy o Atlantyk]] obronę przeciwlotniczą konwojów stanowiło najczęściej kilka pomocniczych okrętów uzbrojonych zazwyczaj w [[Armata okrętową 4-calowa Mk V|armaty przeciwlotnicze 4-calowe]] (101 mm) i czasami inne niewielkie okręty wojenne, zazwyczaj różnego typu przedwojenne [[slup wojenny|slupy]]{{r|convoy77}}. Okręty i statki brytyjskie nie były wówczas jeszcze wystarczająco wyposażane w szybkostrzelne, niskokalibrowe działka typu ([[Oerlikon 20 mm|Oerlikon]] czy [[Bofors 40 mm|Bofors]]){{r|Condors15-16}}, stanowiące dobrą obronę przeciwko Condorom atakującym z małej wysokości przy użyciu techniki bombardowania znanej jako ''Steckrübenverfahren'' (dosłownie „brukiew”){{r|Condors47-48}}.

 

 

12 listopada 1940 roku, w czasie konferencji wysokich dowódców [[Royal Air Force]] i [[Royal Navy]], Pierwszy Lord Admiralicji [[Dudley Pound]] i Air Chief Marshal (marszałek RAF-u) [[Charles Portal]] rozmawiali na temat tymczasowego rozwiązania mającego zapewnić jakiś sposób obrony przed dającym się we znaki Fw 200. Między innymi zaproponowano użycie myśliwców jednorazowego użytku wystrzeliwanych w powietrze z pokładów statków towarowych{{r|Condors19-20}}. Kapitan Matthew S. Slattery, kierownik należącej do [[Admiralicja brytyjska|Admiralicji]] sekcji Air Materiel Department, zaproponował dwa rozwiązania – zainstalowanie na pokładach odpowiednich statków handlowych katapult lotniczych, a także pokrycie wystarczająco dużych statków pokładem lotniczym i stworzenie w taki sposób namiastki małych lotniskowców. Pound zdecydował się na wdrożenie obydwu projektów i nakazał Royal Navy znalezienie nadających się do tego statków, a Portal ze swojej strony zaoferował 60 Hurricane’ów w starszej wersji{{r|Condors20}}.

Początkowo CAM-y pływały tylko w atlantyckich konwojach do Ameryki Północnej, ale począwszy od września 1941 dołączyły także do konwojów płynących na Gibraltar, w późniejszym czasie brały też udział w konwojach płynących do Freetown. W styczniu i lutym 1942 w CAM-y pływające w konwojach atlantyckich nie brały na swoje pokłady samolotów, ponieważ doświadczenie pokazało, że trudne warunki pogodowe uniemożliwiały start samolotów przy dużej, zimowej fali, uniemożliwiały także konserwację znajdujących się na pokładzie samolotów. Samoloty powróciły na pokłady statków w konwojach atlantyckich 6 marca. W kwietniu 1942 CAM-y zaczęły także brać udział w konwojach płynących do Związku Radzieckiego, gdzie w Archangielsku zorganizowano małą bazę RAF-u dla serwisu samolotów. Baza RAF-u funkcjonowała do końca września tego roku kiedy została zlikwidowana i CAM-y zostały wycofane z tych tras konwojowych. Począwszy od [[Konwój PQ-18|konwoju PQ-18]] osłona lotnicza była zapewniana konwojom przez lotniskowce eskortowe{{r|convoy78}}.

 

 

W tym czasie na służbie było jeszcze 26 CAM-ów, ich liczba została jednak zredukowana do 16, z niektórych statków zdjęto katapulty i powróciły one do służby jako normalne statki towarowe. Zamknięto także kanadyjską bazę naprawczą i znajdujące się tam samoloty przekazano do dywizjonów RCAF{{r|convoy78}}. Dowództwo RAF-u już od pewnego czasu domagało się zamknięcia całej operacji twierdząc, że utrzymanie bazy naprawczych oraz samolotów i ich obsługi na pokładach statków kosztowało dwa całe dywizjony w sile roboczej i uzbrojeniu, i w marcu 1943 zdecydowano ostatecznie zakończyć cały program z dniem 15 lipca 1943. W dniu oficjalnego zakończenia działalności programu na morzu znajdowały się jeszcze dwa statki CAM, powracające do Wielkiej Brytanii w konwoju SL 133 „Empire Darwin” i „Empire Dawn”. Dwa ostatnie starty bojowe samolotów miały miejsce właśnie z pokładów tych statków 27 lipca – dwa Hurricane’y z nich startujące rozbiły atak siedmiu Fw 200 (jeden samolot został zestrzelony i jeden uszkodzony){{r|convoy79}}.