Stefanos Sarafis: Różnice pomiędzy wersjami

'''Stefanos Sarafis''', [[język grecki|gr.]] '''Στέφανος Σαράφης''' (ur. [[26 października]] [[1890]] [[Trikala]], zm. [[31 maja]] [[1957]] [[Ateny]]) – [[Grecja|grecki]] wojskowy, generał, zwolennik ustroju [[republika]]ńskiego, w okresie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] naczelny dowódca [[ELAS (formacja partyzancka)|Greckiego Ludowego Wojska Wyzwoleńczego (ELAS)]], wielokrotnie [[Więzień polityczny|więziony za przekonania]]. Od 1951 r., do dnia tragicznej śmierci, [[poseł]] do [[parlament]]u [[Królestwo Grecji (1944–1973)|Królestwa Grecji]], z ramienia [[demokracja|demokratycznej]] [[lewica|lewicy]].

W dniu 2 maja 1943 roku został Naczelnym Dowódcą ELAS. Co w praktyce oznaczało, że stał się jego dowódcą ds. taktyki wojskowej<ref>Zarówno poszczególne oddziały ELAS, jak i cała organizacja, opierały się o zasadę podziału funkcji dowódczych pomiędzy trzy osoby: dowódcę wojskowego, zazwyczaj był nim zawodowy oficer ; przywódcę partyzantów, zwanego kapetanem - zwykle była to charyzmatyczna osoba, często założyciel danego oddziału ; oraz z oficera politycznego - zwykle działacza jednej z lewicowych partii politycznych, przeważnie KPG. Przywódcą partyzantów, ich „kapetanem” był w ELAS [[Aris Weluchiotis]] - założyciel ELAS. Dowódcą ds. wojskowych był Stefanos Sarafis, natomiast przewodniczącym komitetu politycznego był nie-komunista Neokosmos Grigoriadis. Bardzo dużym autorytetem osobistym cieszył się też dowódca [[Macedonia (Grecja)|macedońskiego]] zgrupowania ELAS, późniejszy pierwszy dowódca naczelny [[Demokratyczna Armia Grecji (DSE)|Demokratycznego Wojska Grecji (DSE)]], komunista - [[Markos Wafiadis]]. Toteż poza samym polem walki, ważne decyzje zawsze zapadały w demokratycznym głosowaniu całego grona tych dowódców oddziałów lub dowódców i żołnierzy razem, danego oddziału. Toteż możliwa była sytuacja, że decyzje podejmowane były także wbrew opinii wojskowego dowódcy. Dowódca wojskowy oddziału ELAS nie musiał być komunistą, ani działaczem lewicy, wystarczało, że był szczerym patriotą, dobrym żołnierzem i republikaninem z przekonań. </ref>, do chwili rozwiązania tej formacji, tj. do lutego 1945 roku.

Po powrocie do Grecji rządu emigracyjnego popieranego [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]], w Atenach, 3 i 4 grudnia 1944 doszło do krwawo stłumionych, masowych demonstracji lewicy. W następstwie powtarzających się masakr ludności cywilnej, przez siły królewskie, doszło wtedy do 35-dniowych walk, na skalę operacyjną, pomiędzy wojskami brytyjskimi, protegowanymi przez nie greckimi wojskami królewskimi i wspierającymi je greckimi, byłymi oddziałami hitlerowskimi (tzw. [[Bataliony Bezpieczeństwa]]), a częścią sił ELAS. W wielu wypadkach, Generalny Sztab Partyzantów, kierowany przez Sarafisa, pozbawiony był rzeczywistego wpływu dowódczego na oddziały, podejmujące działania bojowe. Tak było m.in. w Atenach, w grudniu-styczniu 1944<ref>Sarafis podkreśla tę okoliczność już we wstępie do swej książki „O ELAS”.</ref>. Ostatecznie, w dniu 12 lutego 1945, Sarafis uczestniczył jednak, jako dowódca naczelny ELAS, w podpisaniu porozumienia w Warkizie, pomiędzy rządem przedstawicielami EAM i ELAS, z mocy którego została rozwiązana Grecka Ludowa Armia Wyzwoleńcza (ELAS). Po rozwiązaniu ELAS gen. Sarafis pozostawał bez przydziału, choć zachowano mu stopień generała, a w październiku 1946 roku przyjęto jego dymisję. Został wtedy zesłany na wyspę [[Ikaria|Ikarię]] na roczne zesłanie. Wobec wybuchu w Grecji [[Wojnawojna domowa w Grecji|wojny domowej]], pobyt na zesłaniu przedłużono, a w dniu 22 stycznia 1948 przeniesiono go do obozu koncentracyjnego dla więźniów politycznych, na wyspie [[Makronisos]]. Po jego rozwiązaniu został zesłany na wyspę [[Ajos Efstratios|Agios Efstratios]].