Kongres Stanów Zjednoczonych: Różnice pomiędzy wersjami

Drugi Kongres chcąc uniknąć [[Wojna|wojny]] uchwalił [[Petycja|petycję]] do [[Władcy brytyjscy|króla]] [[Jerzy III Hanowerski|Jerzego III]] w której proszono o „szczęśliwe i trwałe [[Pokój (polityka)|pojednanie]]”. [[Wielka Brytania|Brytyjczycy]] jednak ogłosili stan rebelii, a sam Kongres poparł trwającą już [[Wojnawojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojnę o niepodległość]] i powołał [[Armia Kontynentalna|Armię Kontynentalną]], której Naczelnym Wodzem mianował [[George Washington|George’a Washingtona]] (późniejszego pierwszego [[Prezydenci Stanów Zjednoczonych|prezydenta USA]]). [[Emitent|Emitował]] także [[Dolar kontynentalny|dolara kontynentalnego]], by od [[1785]] wydawać [[dolar amerykański]]. [[4 lipca]] [[1776]] ogłoszono [[Deklaracja niepodległości Stanów Zjednoczonych|Deklarację niepodległości]]. Stany Zjednoczone stały się państwem [[niepodległość|niepodległym]] ([[Suwerenność|suwerennym]]).

[[Rekrutacja]] jest jednym z najważniejszych procesów kampanii. Większość kandydatów do Kongresu (którzy wygrają partyjne prawybory) pochodzi z partyjnych nominacji i ma poparcie partii. W miarę upływu lat rosła rola lokalnych wpływowych osobistości lub grup, a także kandydatów niezależnych. W tych przypadkach grupy lub kandydaci samodzielnie odpowiadają za pozyskiwanie sponsorów do uzyskania funduszy na kampanię. Zdarza się także, że kandydaci pomimo porażki w prawyborach kandydują jako niezależni i zdobywają mandat: np. podczas [[Wybory senackie w USAStanach Zjednoczonych w 2006 roku|wyborów do Senatu w 2006]] urzędujący senator z [[Connecticut]], [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|demokrata]] [[Joe Lieberman]] po porażce w prawyborach w wyborach pokonał swojego partyjnego kolegę.