Wojna Szczecina ze Stargardem o handel morski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Port w Inoujściu: poprawa linków |
→Rok 1460: poprawa linków |
||
Linia 49:
Na przełomie 1459 i 1460 roku książę Eryk II postanowił siłą przeciwstawić się części miast hanzeatyckich. Działania o niesprecyzowanym charakterze dotknęły mieszczan z Wołogoszczy, Lesian i Uznamu, a także niektórych szlachciców z księstwa wołogoskiego. Stargard, czując poparcie i przyzwolenie Eryka II, 22 lutego 1460 roku zbrojnie napadł na przedmieścia Szczecina. Doszczętnie spalony został wtedy [[Most Cłowy w Szczecinie|Most Cłowy]] na [[Regalica|Regalicy]]. Podczas działań ofensywnych śmierć poniosło 6 strażników mostu, a dalszych kilkudziesięciu wzięto do niewoli. Dodatkowo złupił większość uzbrojenia przedmieść (m.in. strzelby, kusze, strzały i proch)<ref>P. Friedeborn, ''Historische Beschreibung der Stadt Alten Stettin in Pommern'', Alten Stettin 1613, s. 98.</ref>. A w czasie odwrotu okradł i zniszczył należącą do Szczecina wieś [[Czarna Łąka]], podpalając nawet kościół. W tym samym czasie Rada Miejska Stargardu poprosiła Lubekę o osłonę swoimi jednostkami statków ze Stargardu. 19 kwietnia 1460 roku Lubeka przysłała do Inoujścia trzy swoje statki: „Katarzynę”, „Gabriela” i „Piotra”. Konwojem dowodził Gert Kortsacke, który kupił w Stargardzie 200 łasztów zboża. Następnie przewiózł je bezpiecznie na swoich jednostkach do Lubeki<ref>F. Boehmer, ''Geschichte Stadt Stargard in Pommern'', s. 203.</ref>. Dodatkowo stargardzianie złożyli skargę na szczecinian do Gdańska, prosząc by ich statki zapewniły stałe kontakty handlowe między obu miastami. W maju 1460 roku książę wołogoski [[Warcisław X]] wysłał na Bałtyk przeciwko Stargardowi kilka statków pod wodzą Gerda von Schwerin, jako posiłki dla jednostek szczecińskich. Wyprawie udało się schwytać dwa stargardzkie statki w drodze do Lubeki.
Ostatecznym pognębieniem Stargardu miał być atak na miasto w czerwcu 1460 roku<ref>P. Friedeborn, ''Historische Beschreibung der Stadt Alten Stettin in Pommern'', s. 98–99.</ref>. Na ofensywę przygotowali się szczecińscy mieszczanie oraz oddziały Ottona III i Warcisława X. Wyprawą dowodził [[Ulryk II (książę Meklemburgii)|Ulryk]] – książę meklemburski. Szturm na Stargard przypuszczono 25 czerwca 1460 roku, w czasie gdy mieszkańcy wypędzali bydło na pastwiska na przedmieściach. Doskonale obwarowany Stargard posiadał także czujne straże, które w porę zamknęły bramy do miasta. Atak na wysokie [[Mury obronne w Stargardzie|mury obronne]] nie powiódł się, zamiast tego szczecinianie spalili przedmieścia oraz skradli bydło, znajdujące się na pastwiskach<ref>K. Kalita-Skwirzyńska, ''Stargard Szczeciński'', Wrocław 1983, s. 8–9.</ref>. Wbrew oczekiwaniom Eryka, koalicja Ottona i Warcisława przeciwko Stargardowi i Słupskowi nie rozpadła się, a wprost przeciwnie, została wzmocniona przez Strzałów, który latem 1460 roku wysłał na Bałtyk swoich [[kaper|kaprów]] przeciwko Stargardowi. Następnie poważnych strat doznały Słupsk, [[Darłowo]] i [[Trzebiatów]]<ref>F. Boehmer, ''Geschichte Stadt Stargard in Pommern'', s. 206.</ref>. Ratunku dla zrujnowanej sytuacji gospodarczej Stargardu szukano także na dworze polskim. Kupcy liczyli na szeroką współpracę handlową<ref name="Gaziński211">R. Gaziński, ''Wojna Szczecina ze Stargardem…'', s. 211.</ref>. Mimo przychylnego przyjęcia Stargardu w Polsce, nie zdołało to zmienić trudnej sytuacji miasta.
=== Zakończenie sporu ===
| |||