Pocisk manewrujący: Różnice pomiędzy wersjami

W 1920 roku [[Royal Air Force|brytyjskie siły powietrzne]] (RAF) dostrzegały trzy ścieżki potencjalnego rozwoju: kontrolowanych za pomocą żyrokompasu „latających bomb”, samolotów-celów oraz sterowanych radiowo pocisków odpalanych z powietrza. Wkrótce jednak RAF porzucił trzecią opcję, skupiając się na dwóch pierwszych koncepcjach. Na początku oraz w połowie lat 20. Wielka Brytania testowała pewna liczbę kontrolowanych radiowo samolotów, w tym maszyn Bristol Fighter, Sperry Avio, D.H.9A oraz Wolf. Równolegle jednakże rozpoczęto prace nad samolotem-celem [[Royal Aircraft Establishment 1921 Target Aircraft|RAE 1921 Target]]. Ze względów bezpieczeństwa oraz tajemnicy, rozpoczęte w lipcu 1922 roku testy przeprowadzono nad morzem. We wrześniu 1925 roku RAF rozpoczął prace nad rzeczywistą „latająca bombą”. W porównaniu z RAE 1921 Target, pocisk noszący nazwę [[Long Range Gun with Lynx Engine|Larynx]] (''Long Range Gun with Lynx Engine'') był mniejszy, cięższy i szybszy. 200-konny silnik Lynx IV zapewniał pociskowi prędkość maksymalną ponad 200 mil na godzinę (322 km/h), dzięki czemu Larynx był szybszy od każdego ówczesnego samolotu myśliwskiego<ref name=CruiseEv />. Pierwszy Larynx wpadł do kanału [[La Manche]] 20 lipca 1927 roku, wkrótce po katapultowaniu z [[niszczyciel]]a {{HMS|Stronghold|H50}}. 15 października 1927 roku trzeci Larynx przeleciał 180 km z prędkością 193 mph (310 km/h) trafiając 8 km od celu. Kolejne testy, przeprowadzone na pustyni w [[Irak]]u, rozczarowały jednak brytyjskie siły powietrzne serią niepowodzeń. Na przełomie lat 20 XX w. i 30 XX w., Wielka Brytania prowadziła programy rozwojowe kilku pocisków, w tym kontrolowanego za pomocą radia pocisku przeciwlotniczego, co spowodowało degradację projektu Larynx w hierarchii priorytetów, a w końcu przerwanie jego programu we wrześniu 1936 roku<ref name=CruiseEv />.