HMS Royal Oak (1914): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→I wojna światowa: poprawka kapitana na komandora Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
m Poprawiam szablon cytowania |
||
Linia 83:
|autor = Admiralty
|tytuł = ADM1/9244: Royal Oak: Reconstruction
|
|rok = 1923}}</ref>. Były to szczelne komory przymocowane z obu stron kadłuba, których zadaniem było zredukowanie wpływu wybuchu torpedy na kadłub, a przy okazji poprawa stateczności jednostki. Zamocowanie „bąbli” spowodowało zwiększenie szerokości okrętu o ponad 4 metry<ref name="conways_1922-46">{{cytuj książkę
|autor = Roger Chesneau
Linia 254:
|autor = Admiralty
|tytuł = ADM53/110029: Ship's Log: HMS Pegasus, October 1939
|
}}</ref> to właśnie Gattowi zawdzięczano uratowanie większości ocalałych, za co został odznaczony [[Distinguished Service Cross (Wielka Brytania)|Distinguished Service Cross]]<ref>{{Cytuj pismo
|tytuł = Central Chancery of the Orders of Knighthood
Linia 290:
|tytuł = Black Saturday: The Royal Oak tragedy at Scapa Flow
|strony = Rozdział 14: ''The Watchmaker who never was''
}}</ref>. Taki przebieg wydarzeń został opisany po raz pierwszy [[16 maja]] [[1942]] roku przez Curta Riessa i opublikowany w amerykańskim tygodniku „Saturday Evening Post”, a później upiększony przez innych autorów. Późniejsze poszukiwania dowodów zdarzenia w archiwach na Orkadach i w Niemczech zakończyły się niepowodzeniem, gdyż nie odnaleziono żadnej wzmianki ani o Oertelu, ani Wehringu czy okręcie podwodnym oznaczonym jako ''B-06''. Obecnie teoria o agencie jest więc traktowana jako fikcja{{odn|Snyder|1976|s=174}}<ref>{{
|autor = Walter Pforzheimer
|tytuł = Literature on Intelligence
|praca = Proc. 31st Annual Military Librarian's Workshop
|data = 1987
|
|miejsce = Washington D.C.
|
|url = http://units.sla.org/division/dmil/MLWproceedings/MLW_31_ADA220404.pdf
|data dostępu = 23 października 2007}}</ref>.
| |||