Heinrich Himmler: Różnice pomiędzy wersjami

Kłótnie i intrygi w środowiskach działaczy partyjnych oraz brak wiary we własne siły spowodowały w Himmlerze planowanie opuszczenia Niemiec. Uczył się [[Język rosyjski|języka rosyjskiego]] i rozważał osiedlenie się na wschodzie oraz prowadzenie tam gospodarstwa rolnego. Kiedy indziej planował emigrację do [[Turcja|Turcji]] lub [[Peru]]<ref>Heinz Höhne: ''Zakon trupiej czaszki'', wyd. polskie 2006, s. 50.</ref>, uczył się również [[Język hiszpański|języka hiszpańskiego]]<ref>Katrin Himmler: ''Himmler i jego bracia. Historia niemieckiej rodziny'', wyd. polskie 2006, s. 88.</ref>. W 1924 roku kontaktował się z ambasadą sowiecką, pytając o możliwość osiedlenia się na [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|radzieckiej Ukrainie]] jako zarządca ziemski<ref name="Ludzie Hitlera s. 172-173" />.

 

W czerwcu 1924 Himmler otrzymał wreszcie szansę na zmianę losu, gdy złożył podanie o pracę asystenta partyjnego<ref>Katrin Himmler: ''Himmler i jego bracia. Historia niemieckiej rodziny'', wyd. polskie 2006, s. 93.</ref>. [[Gregor Strasser]] zaangażował się w ogólnokrajową działalność polityczną i powierzył Himmlerowi kierowanie monachijskim oddziałem partii Blok Ludowy (''Völkischer Block'') – powiązanej ideologicznie z ruchem nazistowskim, uważając go za energicznego człowieka, bez reszty służącego partii<ref name="Wołoszański str. 59-67">Bogusław Wołoszański: ''Największy wróg Hitlera'', wydanie 2012, s. 59–67.</ref>. Himmler wstąpił do Niemieckiej Ludowej Partii Wolności (''Deutschvölkische Freiheitspartei'') Strassera, a w lipcu 1924 został zawodowym sekretarzem Strassera<ref name="Adrian Weale str. 45" /> – bawarskiego deputowanego do [[Landtag (Niemcy)|Landtagu]], z pensją 120 [[Marka niemiecka|marek]] miesięcznie<ref name="SS przestroga historii s. 91">Guido Knopp: ''SS przestroga historii'', wyd. 2004, s. 91.</ref>. Zaczął ciężko pracować nad budową partii. Na motocyklu jeździł po wsiach, wygłaszał przemówienia, odbywał rozmowy, rozklejał plakaty i rozdawał ulotki. Bił wszelkie rekordy narodowosocjalistycznej demagogii: pomstował na [[Wolnomularstwo|masonów]], Żydów, kapitalistów, bolszewików i [[Demokracja|demokrację]]. Wielki wysiłek Himmlera nie był daremny, ruch Strassera wprowadził do [[Reichstag]]u trzydziestu dwóch posłów<ref>Heinz Höhne: ''Zakon trupiej czaszki'', wyd. polskie 2006, s. 49.</ref>. Gdy 20 grudnia 1924 Hitler opuścił [[więzienie Landsberg]] został zniesiony zakaz działalności NSDAP i w lutym 1925 Hitler zaczął odbudowywać partię<ref name="Wołoszański str. 59-67" />. W sierpniu 1925 Himmler wstąpił do reaktywowanej przez Hitlera NSDAP. Następnie w 1925 r. Strasser powierzył Himmlerowi stanowisko zastępcy regionalnego lidera ([[gauleiter]]a) w [[Dolna Bawaria|Dolnej Bawarii]] (Gau Niederbayern), bastionie nazizmu<ref name="Adrian Weale str. 46">Adrian Weale: ''SS Historia pisana na nowo'', wyd. polskie 2012 r., s. 46.</ref>. W 1926 został zastępcą gauleitera Górnej Bawarii-Szwabii (''Gau Oberbayern-Schwaben''), następnie zastępcą szefa propagandy NSDAP<ref>[[Karol Grünberg]]: ''SS Gwardia Hitlera'', wydanie 1994, s. 26.</ref>. Szefem był Strasser, jednak w praktyce propagandą zajmował się Himmler<ref name="Adrian Weale str. 47">Adrian Weale: ''SS Historia pisana na nowo'', wyd. polskie 2012 r., s. 47.</ref>. 2 sierpnia 1925 wstąpił do SS (członek nr 168<ref name="SS 1923-1945 str. 9" />) i formalnie do [[Sturmabteilung|SA]]<ref name="Adrian Weale str. 46" />, we wrześniu 1927 Adolf Hitler mianował go zastępcą dowódcy SS ([[Reichsführer-SS|Reichsführera]])<ref name="Anatomy of a mass muderer" />. Po opuszczeniu więzienia został dowódcą okręgu, ale jego zła sytuacja materialna sprawiała, że podejmował inne zajęcia (m.in. hodował kury)<ref name="odc. 2" />. Rodzice uważali go za nieudacznika lub marzyciela, ponieważ cały czas żył na granicy ubóstwa<ref>Katrin Himmler: ''Himmler i jego bracia. Historia niemieckiej rodziny'', wyd. polskie 2006, s. 97.</ref>, pomimo że zaczął organizować wiece wojskowe na terenie Niemiec. W 1928 r. wziął ślub i zamieszkał z żoną Margarete w Monachium, a w 1929 urodziła im się córka [[Gudrun Burwitz|Gudrun]] (po II wojnie światowej wspierała byłych nazistowskich funkcjonariuszy)<ref name="Anatomy of a mass muderer" />.