Jan Ledóchowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) drobne merytoryczne |
||
Linia 28:
Po studiach w Akademii Wojskowej w [[Wiedeń|Wiedniu]], w 1808 w stopniu [[podporucznik]]a wstąpił do wojska Księstwa Warszawskiego. Po [[bitwa pod Raszynem (1809)|bitwie pod Raszynem]] awansowany na [[kapitan (ranga)|kapitana]], został adiutantem księcia [[Józef Poniatowski|Józefa Poniatowskiego]]. W czasie kampanii w [[Rosja|Rosji]] w 1812 walczył jako kapitan 14. Pułku Piechoty w straży przedniej gen. [[Jan Henryk Dąbrowski|Jana Henryka Dąbrowskiego]]. Po [[bitwa nad Berezyną (1812)|bitwie nad Berezyną]] odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari i Legią Honorową. [[Bitwa pod Oszmianą (1812)|Pod Oszmianą]] dostał się do niewoli rosyjskiej.
W [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwie Polskim]] został w 1825 posłem na Sejm i związał się z opozycją liberalną. Na sejmie czerwcowym 1830 bronił zasad [[Konstytucja Królestwa Polskiego|Konstytucji Królestwa Polskiego]]. Po wybuchu [[powstanie listopadowe|powstania listopadowego]], na posiedzeniu 20 grudnia poparł dyktaturę gen. [[Józef Chłopicki|Józefa Chłopickiego]]. Na sesji sejmu 25 stycznia 1831 [[Uchwała Sejmu o detronizacji Mikołaja I|detronizującej]] cara [[Mikołaj I Romanow|Mikołaja I]], wybiegł na środek izby krzycząc: „Wyrzeknijmy więc wszyscy: nie ma Mikołaja!”. Jako poseł z powiatu jędrzejowskiego [[województwo krakowskie (Królestwo Polskie)|województwa krakowskiego]] na [[sejm (powstanie listopadowe)|sejm powstańczy]]<ref>Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 479.</ref> podpisał 25 stycznia 1831 roku [[Uchwała Sejmu o detronizacji Mikołaja I|akt detronizacji Mikołaja I Romanowa]]<ref>Dayarusz Sejmu z R. 1830-1831, wydał Michał Rostworowski, T. I, Kraków 1907, s. 244.</ref>. Był zwolennikiem gen. [[Jan Zygmunt Skrzynecki|Jana Zygmunta Skrzyneckiego]], niejednokrotnie ostro występując w jego obronie przeciwko lewicy powstańczej. Sformował 1. Pułk Krakusów i 9. Pułk Piechoty, od lipca 1831 dowodził pospolitym ruszeniem województwa krakowskiego.
Po upadku powstania skazany przez Rosjan na śmierć, dobra jego uległy konfiskacie. W [[Stuttgart|Stuttgarcie]] zorganizował komitet pomocy dla emigrantów polskich. Przebywał na emigracji we [[Francja|Francji]], od 1841 w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]. Początkowo działał w [[Komitet Narodowy Polski (1831-1832)|Komitecie Narodowym Polskim]], w 1846 wstąpił do [[Towarzystwo Demokratyczne Polskie|Towarzystwa Demokratycznego Polskiego]]. Po wybuchu [[powstanie styczniowe|powstania styczniowego]] udał się do [[Kraków|Krakowa]].
| |||