Śląsk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
|||
Linia 51:
Szereg autorów starożytnych (Strabon, Pliniusz, Tacyt, Ptolemeusz, Kasjusz Dion) wspomina lud [[Lugiowie|Lugiów]], umieszczając go w I – II w. n.e. na obszarze dzisiejszej Polski środkowej i południowej, w tym Śląska. Według [[Henryk Łowmiański|Henryka Łowmiańskiego]] spośród plemion lugijskich wymienionych przez Tacyta, Helizjowie (''Helisii'') mieli zamieszkiwać na północ od środkowej Odry, koło Kalisza, zaś Manimowie (''Manimi'') na Opolszczyźnie, a Naharwalowie (''Naharvali'') wokół góry Ślęży<ref>[[Henryk Łowmiański]], ''Początki Polski. Z dziejów Słowian w I tysiącleciu n.e.'', Warszawa 1963.</ref>.
Strabon wymienia (''Geographica hypomnemata'', ok. 21 n.e.) państwo króla [[Marbod]]a (zlatynizowany celtycki Maroboduus – „Wielki Kruk”, ok. 30 p.n.e. – 37 n.e.), władcy germańskich [[Markomanowie|Markomanów]], którego centrum po usunięciu celtyckich Bojów znajdowało się w [[Kotlina Czeska|Kotlinie Czeskiej]] (stołeczne [[oppidum]] w [[Marobudum]], prawdopodobnie Hradiště u Stradonic), zaś granice sięgały od
Ostatecznie ludy związku lugijskiego, o zróżnicowanym składzie etnicznym (celtycko-wenetyjsko-iliryjsko-germańskim), weszły w skład grupy wandalsko-lugijskiej, a następnie – związku wandalskiego. Naciskani przez [[Goci|Gotów]] z północy, [[Wandalowie]] kontynuowali wędrówkę z regionu Pomorza w kierunku południowym i południowo-zachodnim. W I – IV w. zajmowali tereny nad górną Odrą i Dunajem<ref>[[Jerzy Strzelczyk]], ''Wandalowie i ich afrykańskie państwo'', PIW, Warszawa 1992.</ref>.
Zdaniem części historyków i archeologów plemiona Wandalów–Silingów (''Vandali cognomine Silingi'') zajęły tereny Śląska. Kasjusz Dion nazwał [[Sudety]] „Górami Wandalskimi”.
| |||