Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Podziemna Solidarność: 1982 |
|||
Linia 130:
22 kwietnia 1982 [[Zbigniew Bujak]], [[Bogdan Lis]], [[Władysław Frasyniuk]], [[Władysław Hardek]] powołali [[Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność”|Tymczasową Komisję Koordynacyjną NSZZ „Solidarność”]], która miała służyć podziemnemu działaniu Solidarności. Działacze byli cały czas ścigani przez SB i musieli się ukrywać. Zdelegalizowany związek znów zaczął organizować Polaków walczących o wolność. Efektem konspiracyjnej pracy było zorganizowanie 1 maja 1982 pochodów robotniczych symbolizujących opór wobec oficjalnych uroczystości partyjnych. W [[Gdańsk]]u protestowało kilkadziesiąt tysięcy osób. Podczas zakazanego przez władze PRL święta [[Konstytucja 3 maja|Konstytucji 3 Maja]] ponownie doszło do protestów. Zostały one brutalnie rozpędzone przez ZOMO.
6 maja w Gdańsku powołano [[Regionalna Komisja Koordynacyjna NSZZ "S"|Regionalną Komisję Koordynacyjną NSZZ „S”]] w składzie: [[Bogdan Borusewicz]], [[Aleksander Hall]], Stanisław Jarosz, [[Bogdan Lis]] i [[Marian Świtek]]. W czerwcu [[Kornel Morawiecki]] powołał we [[Wrocław]]iu inną podziemną organizację pod nazwą [[Solidarność Walcząca]].
31 sierpnia doszło w całym kraju do licznych demonstracji organizowanych przez "Solidarność". Jednak mimo ostrości protestów pokazały one, że wpływy "Solidarności" słabną. Działacz podziemny Tadeusz Dziechciowski pisał: "Wydaje się, że podziemie nie uzyskało zakładanego celu, demonstracje ograniczyły się w rezultacie do burd lokalnych prowokowanych na ogół przez milicję. (…) Teraz trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak się stało, dlaczego nie wzięły w nich masowego udziału załogi zakładów pracy. Cokolwiek powiedzą rozgłośnie zachodnie czy podziemne biuletyny, nie zmieni to faktu, że związkowe władze muszą dokonać rzeczowej analizy dotychczasowych metod działania, jeśli nie chcą znaleźć się poza nawiasem rzeczywistości."<ref>Sebastian Ligarski "Krwawy sierpień 1982", "Rzeczpospolita" - "Plus Minus" 198/1278</ref>.
W dniach 11–13 października wybuchły kolejne strajki w Gdańsku.
Wałęsa został wypuszczony z obozu internowania 14 listopada 1982. 9 grudnia SB zorganizowała ogromną obławę na podziemie solidarnościowe. Represje dosięgły ponad 10 tys. działaczy. 27 grudnia cały majątek „Solidarności” przekazano powiązanym z PZPR związkom zawodowym [[Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych|OPZZ]]. W sylwestrową noc 1982 zawieszono stan wojenny.
| |||