Stephen Hendry: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
EmptyBot (dyskusja | edycje)
m int.
ort.
Linia 24:
Zwycięzca 36 turniejów rankingowych. Oprócz 7 tytułów MŚ, zawodnik posiada 6 zwycięstw w finałach turnieju [[Masters (snooker)|Masters]], 5 zwycięstw w [[UK Championship]] oraz 6 triumfów w [[PARTYBETS.com Premier League|Premier League]].
 
Przez 9 sezonów był na pierwszej pozycji [[Światowy ranking snookerowy|na światowej liście rankingowej]]. Podczas zawodowej kariery snookerzysty wbił 775 [[break snookerowy|breaki powyżej 100 pkt]], w tym 11 maksymalnych. Charakteryzuje się agresywnym, odważnym stylem gry<ref name="styl_gry_147">{{cytuj stronę|url=http://147.pl/articles.php?_cat=snookerzysci&_id=1|autor=147.pl|tytuł=Stephen Hendry (sekcja: „Styl gry”)|data dostępu=10 grudnia 2008|język=pl}}</ref>. Hendry jako zawodowy snookerzysta zarobił 8 750 581 [[funt szterling|£]]. 1 maja 2012 roku po porażce 2:13 w ćwierćfinale mistrzostw świata ze Stephenem MaguiremMaguire’em, ogłosił zakończenie zawodowej kariery<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.eurosport.pl/snooker/world-championship/2011-2012/hendry-konczy-kariere_sto3255256/story.shtml|tytuł=Hendry kończy karierę po porażce w Crucible!|język=pl|data dostępu=2012-05-01|autor=eurosport.pl}}</ref>.
 
== Wstęp ==
Linia 122:
=== Sezon 2010/2011 ===
[[Plik:Stephen Hendry at EPTC 2010.jpg|Hendry podczas turnieju z cyklu EPTC|thumb]]
W pierwszym turnieju rankingowym sezonu [[Shanghai Masters 2010|Shanghai Masters]] Hendry odpadł w pierwszej rundzie przegrywając z [[Martin Gould|Martinem Gouldem]] 2:5. W następnym turnieju [[World Open 2010|World Open]] osiągnął drugą rundę ulegając 1:3 [[Ronnie O’Sullivan|O’Sullivanowi]]. Taką samą fazę rozgrywek osiągnął również w [[UK Championship 2010|UK Championship]], gdzie został pokonany przez [[Mark J. Williams|Marka Williamsa]] 6:9. W turnieju [[Welsh Open 2011|Wesh Open]] odpadł w drugiej rundzie przegrywając ze [[Stephen Maguire|Stephenem Maguire'mMaguire’em]] 4:2, wbijając w pierwszej partii swojego dziesiątego breaka 147-punktowego w karierze. Podczas Mistrzostw Świata uległ 4:13 [[Mark Selby|Markowi Selby]] w 2 rundzie.
 
=== Sezon 2011/2012 ===
Po rewizji rankingu w sezonie 2011/2012 Hendry wypadł z pierwszej szesnastki rankingu światowego. Przed turniejem [[UK Championship 2011]] musiał wziąć udział w jednym meczu rundy kwalifikacyjnej. Po udanych kwalifikacjach odpadł w 1 rundzie tego turnieju – grając jako nierozstawiony zmierzył się ze [[Stephen Maguire|Stephenem MaguiremMaguire’em]], z którym przegrał 3:6.
 
W turnieju PTC 12 Hendry dotarł do półfinału, w którym ponownie musiał uznać wyższość [[Stephen Maguire|Stephena Maguire'aMaguire’a]] (3:4).
 
21 kwietnia 2012 Stephen Hendry rozpoczął swój 27. występ z rzędu na Mistrzostwach Świata (pobił tym samym rekord Steve’a Davisa, który grał w Crucible aż 30 razy, ale „tylko” 26 razy z rzędu). Tego samego dnia wbił swojego 11 breaka maksymalnego w 1 rundzie Mistrzostw Świata w meczu ze [[Stuart Bingham|Stuartem Binghamem]]. Był to jego 3 [[break snookerowy|break maksymalny]] wbity w [[Crucible Theatre]], a także 10 w całej historii mistrzostw świata.
W drugiej rundzie Stephen Hendry po raz pierwszy zmierzył się na Mistrzostwach Świata z [[John Higgins|Johnem Higginsem]]. Chociaż wcześniej rozegrali ze sobą aż 38 oficjalnych pojedynków ani razu nie doszło do tego w [[Crucible Theatre]]. Ten historyczny mecz zakończył się wysokim zwycięstwem Hendry'ego, aż 13-4! Był to dla siedmiokrotnego mistrza świata pierwszy mecz wygrany z Higginsem w turnieju rankingowym od 2003 roku.
1 maja 2012 roku po porażce w ćwierćfinale Mistrzostw Świata 13-2 ze [[Stephen Maguire|Stephenem MaguairemMaguire’em]] Stephen Hendry na pomeczowej konferencji prasowej ogłosił zakończenie profesjonalnej kariery. „Maestro” wyznał, że była to łatwa decyzja, na którą wpłynęło kilka czynników, m.in. fakt, że ostatnimi czasy nie gra już na takim poziomie, na jakim chciałby grać oraz utrata radości z treningów. Podobno decyzję o odejściu od profesjonalnego snookera podjął już trzy miesiące temu i nawet gdyby zdobył ósmy mistrzowski tytuł, zdania by nie zmienił.
 
== Styl gry ==
Linia 446:
Następnego dnia kibice nie doczekali się comebacku w wykonaniu Higgins. Stephen wygrał pierwszą zaplanowaną partię i odprawił swojego rodaka do domu. Ostatecznie rezultat wyglądał 13:4 na rzecz starszego Szkota.
 
Ćwierćfinał to także szkocki pojedynek, tym razem jego rywalem był [[Stephen Maguire]]. Pierwsza sesja to całkowita dominacja MaguireaMaguire’a, który pierwszą partię oddał rywalowi dopiero w siódmym frejmie. Pierwsza sesja zakończyła się wynikiem 7:1 dla MaguireaMaguire’a, który to też nie osiadł na laurach i drugą sesję rozpoczął od równie udanego ataku, nie oddając ani jednego frejma do przerwy. Piąta partia drugiej sesji to zwycięstwo „Golden Boya”, lecz to wszystko na co było stać Hendryego w tym spotkaniu. Kolejne dwa frejmy to zwycięstwa młodszego Szkota i wygrana wynikiem 13:2.
 
W całym turnieju Stephen wbił trzy [[break snookerowy|breaki stupunktowe]], w tym swojego jedenastego breaka maksymalnego, za wbicie którego otrzymał nagrodę 40000 [[Funt szterling|funtów]].