Kaligrafia arabska: Różnice pomiędzy wersjami

Drugą odmianą pisma arabskiego było pismo monumentalne [[maszk]], które przekształciło się w [[VIII wiek]]u za sprawą kaligrafów z [[al-Kufa|Kufy]] w odmianę o kwadratowym zarysie ([[pismo kufickie]], ''dukt kufi''). Zgodnie z tradycją rezerwowano je dla celów religijnych, chociaż od [[XII wiek]]u w Koranie pojawiały się także inne rodzaje pisma. Pismo kufickie z czasem zaczęło się pojawiać jako ornament w architekturze (do [[XIV wiek]]u) oraz na naczyniach i tkaninach. Około [[X wiek]]u wykształciło się tak zwane ''kwieciste kufi'', w którym puste przestrzenie między prostymi liniami liter wypełniano motywem liściastym. Od [[XI wiek]]u upowszechniło się ''kufi splecione'', w którym litery splatały się ze sobą. W [[XIII wiek]]u pojawiło się tzw. ''kufi mówiące'' – z motywami ludzkich i smoczych głów na zakończeniach liter. Dzieła naukowe i literackie oprócz kaligrafii zdobiły [[Miniatura (malarstwo)|miniatury]], często napis także napis stanowił ilustrację dzięki odpowiedniemu ułożeniu wersów i liter.

 

 

Czwartym, podstawowym stylem pisma arabskiego jest [[ta'lik]]{{odn|Kamler|2017|s=27}}. Jego początki sięgają XI wieku, jednak najbardziej popularne stało się w wieku XIII – używane było przede wszystkim w książkach z poezją oraz tłumaczeniach międzyliniowych Koranu. [[Ta'lik]] wyróżniał się pochyłym układem i wydłużeniami liter końcowych. Perski kaligraf Mir Ali Tabrizi opracował odmianę tego stylu – pismo [[Nasta'liq|nasta'lik]]. Cechowała je lekkość, fantazyjność i jednocześnie prostota liter{{odn|Bielawski|1961|s=154-158}}.