Karmelitanki bose: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
mNie podano opisu zmian |
||
Linia 22:
== Historia ==
Pierwsze karmelitanki żyły pod kierownictwem karmelitów i przestrzegały ich reguły zakonnej- m.in. życie w ubóstwie,
Będąca już wtedy karmelitanką- św. Teresa od Jezusa zreformowała żeńską gałąź zakonu w kastylijskiej
Przyczyną zmian w zakonach była tzw. reforma trydencka ustanowiona podczas Soboru w Trydencie [[Sobór w Trydencie|Soboru w Trydencie]]. Głównymi założeniami była odnowa życia duchowego w kościołach- szczególnie w zakonach ( podział na reformowane i niereformowalne), kontemplacja duchowości i odbudowa intelektualna człowieka.
W 1585 założono klasztor karmelitanek bosych w Lizbonie, który był pierwszą fundacją założoną poza granicami Hiszpanii.
W następnych latach klasztory zakładano w Meksyku, Nowej Hiszpanii, Włoszech, Francji, Niderlandach i krajach Rzeszy Niemieckiej.
W 1597 Stolica Apostolska zatwierdziła dwa reformowane zakony, które następnie podjęły działalność fundacyjną w Europie i poza jej granicami.
Linia 40 ⟶ 42:
W 1618 roku karmelitanki przeniosły się do budynku przy kościele św. Marcina w Krakowie, gdzie potem w 1644 roku otrzymały osobny klasztor. Trzy pierwsze Polki wstąpiły do Klasztoru św. Marcina już w 1612 roku. Z biegiem lat klasztor ulegał całkowitemu spolszczeniu.
W XVII i XVIII wieku przeszły przez Rzeczpospolitą epidemie chorób, jak np. ospy czy czarnej śmierci. Dodatkowym niebezpieczeństwem były wojny toczone na terenie całego kraju. Zmuszało to karmelitanki do ciągłych zmian pobytu i opuszczanie miast zagrożonych wojną lub epidemią. Spowodowało to zahamowanie rozwoju klasztorów, jednak po powrocie podejmowano się odbudowy poszczególnych fundacji.
Linia 46 ⟶ 49:
==Życie w zakonie==
===Kandydatki===
Nowe kandydatki na karmelitanki pochodziły z rodzin szlacheckich lub mieszczańskich. Były to rodziny takie jak np. Zebrzydowscy czy Mniszchowie, którzy odgrywali dużą rolę w Rzeczpospolitej. Większe i bogate posagi wnoszone przez nowe zakonnice pozwoliły na rozwój klasztorów. Musiała być to decyzja dobrowolna. Wymagano od kandydatki pewnej znajomości łaciny i podstawowego poziomu wykształcenia. Liczba zakonnic w klasztorze nie przekraczała 20 osób
===Zasady zakonne===
Klasztor był postrzegany jako "pustynia"- panowała jak największa izolacja od świata zewnętrznego. Ograniczano do minimum kontakt z osobami spoza klasztoru. Karmelitanki jedynie przy wizycie rodziny mogły odsłaniać twarz
Każdej zakonnicy obowiązywało milczenie przez całą dobę. Porozumiewano się poprzez wykonywanie znaków. Rozmowy dopuszczano jedynie podczas rekreacji, spożywania posiłków. Nie wolno było rozmawiać o rzeczach świeckich, własnych chorobach, jedzeniu, gdyż to mogło oddalać od Boga.
Linia 56 ⟶ 58:
Koncentrowano się głównie na kontemplacji, rozmyślaniu w skupieniu. Obowiązywało ubóstwo. Każda z sióstr wyrzekała się rzeczy zbędnych. Praktykowano także chodzenie w zniszczonej odzieży.
Karmelitanki zostawiły po sobie dorobek literacki, który
===Duchowość===
|